ఊ హ

ఊ హ
ఎక్కడో ఈ చక్కెర గుళిక
ఆమూలాగ్రం ఆస్వాదించినట్టే వుంది.
ఎప్పుడో ఏ శాంతి కపోతాలో ముక్కున కరుచుకు
నా ఎద వాకిట విసిరేసిన
పసికూన పలకరింత అమౄత ఝరిలోనా ?

ఉంగా ఉంగాలు తప్ప
ఊపిరికి రూపం తెలియని
అమయకత పచ్చని ఆరుబయటా
అమ్మ పెదవుల తీయదనం రంగరించుకుంటూ
తీగలు తీగలుగా సాగి వచ్చిన
గమకాల పులకరింతల్లోనా?

నాకు తెలుసు నతనడాకల్ల
కనురెప్పలు విప్పుతున్న
అస్తిత్వం చెక్కళ్ళపాఇ కదిలే స్పర్శ
ఊహల వినువీధుల్లోనా?
నీంఘీ నేలకు బాటా పరిచే
వాన జలపాతాల నీటి గలగలల్లో
తడిసిముద్దై ఒల్ళ్ళారబెట్టుకునే
ఆకు తుళ్ళింతల తుంపర్లలోనా?
ఎక్కడో ఈ రసధుని
యుగాలా పొరలమధ్య
అనాది శకలాల్లో
చిక్కుకుపోయిన శిలాజంలా
నిక్షిప్తమై
ఉండుండి పలకరిస్తూనేవుంటుంది.

తప్పేమీకాదు

అవును తలవంచుకు పోవటం తప్పేమీ కాదు.
నిజం నీవెనక నీడనుకున్నాక
అది పాము పడగై నాణెంగా దొర్లి ఆవైపు
అబద్ధం తొడుగు తొడుక్కున్నా
గొప్ప వింతేమీ కాదు -విచిత్రం అంతకన్నా లేదు

పెదవులు విచ్చిన విష కుసుమాల్లా
తమలోలో పలికి లాగి లాగి
ఊపిరాడని వ్యూహంలో
అదౄశ్య వలయాల్ను చుట్టూ పరచి
జీవకళల్ను సమూలంగా పీల్చేసుకోవడం
తప్పేమీ కాదు లోక సహజతకు లోటేమీలేదు

అహం చిరు పాప అంతరాంతరాళాల్లో
ప్రాణం పోసుకుంటుంటే ఆచిరు ఉనికికి
రంగులకలలద్ది రేపటికి
ఊయలల్ను పేనుకోకున్నా తప్పేం లేదు
ఆదిలోనే చిదిమేస్తే అది భ్రూణ హత్యేమీకాదు.

అవును తలవంచుకు పోవటం తప్పేమీ కాదు
కలల మిణుగురులు కాలం చీకట్లో సద్దు మణిగినా
సద్దుమణిగిన ఏకాంతం గుండెలో
ఎన్ని అపశౄతులు సందడించినా
తలవంచుకు పోవడం తప్పేమీ కాదు.

ప్రియసఖి

నేనూ నా మౌనం ప్రియసఖీ
చూపుల్తో ఊసులాడుకుంటూ
రాత్రి చీరకొంగూంచుల్ను
కొనవేలి చివర్న ముడులువేస్తూ
విప్పుతూ
ఒక క్షణం
మరంతలోనే
కాలం మగ్గంమీద నిన్నా రేపులను
పడుగుపేకలుగాపరచుకుంటూ పోతున్న
వర్తమానం కలనేత సరిగంచు మీద
రేపటి సీతాకోక చిలుకల్ను తళుకుముక్కల్లా
అతికించాలని అహరహం
కలవరపడే మా పలవరింతల్ను
విదిలించుకు
క్షిపణుల్లా దూసుకుపోతే
రెప్పవాల్చని విలక్షణాలమై నేనూ తనూ...
రెండు సుదూర తీరాలను
ఒక స్నేహ సమ్మిళిత
సముద్రంతో ముడి వెయ్యాలని
తపనలో కాగి కాగి
లోలోన రగిలి రగిలి
భళ్ళున ప్రజ్వరిల్లే అగ్ని పర్వతాలమై
వెక్కిళ్ళు పెడుతున్న సమయాన
పెనుతుఫాను వరదతాకిడిగా మారి
నాఉనికిని కూకటి వేళ్ళతో పెకలించుకు
నీటి పల్లకీ నెక్కి
అదౄశ్య అస్పౄశ్య తీరాలకు
సాగిపోతున్న ఈ క్షణాన
నావెన్నంటే నా వెంటే
నా ప్రియ సఖీ మౌనం
ఒకరి కొకరుగా...

చిరు

ఒక్కసారి ఒక్కమారు
కనురెప్ప పాటు కాలంలో
ఎన్ని కళలు ఎన్ని హొయలు
చిన్నిపాప చిరునవ్వున

అల్లసాని అల్లికలో
అలరారే సొగసు తెరలు
మొల్ల కలం వెదజల్లిన
కావ్యకాంతి సౌరభాలు

ఈ వంకా ఆవంకా
ఎన్ని వేల నెలవంకలు
చిన్ని పాప పెదవులపై
ఊయలూగు పరిమళాలు

నింగినేల ఏకమయే
సింధూరపు జ్వాల తళుకు
నిలువెల్లాతడబడుతూ
నీలి మబ్బు నటన సొగసు

ఒక్కసారి ఒక్కమారు
ఎన్ని వేల వసంతాలు
చిన్ని పాప చెక్కిలి పై
అలరారే సోయగాలు

నేను మాత్రం

ఓ ఖాళీ జీవితం
తెల్ల కాగితమై ఎదురుగా చేతుల్లోవుంది.
కాలం కుంచెకు మనసునద్ది
కళాఖండాలు సౄష్టిస్తారో
ఉట్టుట్టి పడవల్ను చేసి
ఎడారి ఏటి వాలుకు ఒదిలేస్తారో
అదంతా మీఇష్టం.
నాకు మాత్రం
అలల కలలపూదోట
అక్షరాల విరిబాలల్ను
ఊయల్లూగిస్తూ
నిశ్శబ్ద గమకాల్ను
గుండెను నొక్కి మరీ
పలికిస్తుంది.
కొండా కోనా దూరానికి
గీసిన పెన్సిల్ చిత్రాలా
శబ్దరాహిత్యాన్ని కొలుస్తున్నా
ఒక్కసారి ..ఒక్కసారంటే ఒక్కసారి
దరిదాపుల్ను
కంటిచూపు స్పర్శతో తడిమిచూడు
సుతారంగా రెక్కలల్లార్చే
గాలి చూపుల గిలిగింతలూ
వివరణకందని పులకింతల్ను
నిలువెల్లా రాగాలుగా మార్చుకోలేదూ?

నిలువెల్లా కదలిపోయిన మనసు
జలజలా రాల్చే పున్నాగల్ను
అదిగో అనుభవాలపొరలమధ్య పదిలంగా
పరిరక్షించుకున్నానుగా ..
ఇప్పుడూ అవి గాలి వాటుకు
సుగంధాల్ను మోసుకువస్తూనేఉన్నాయి
ఆశల తివాచీ పరచుకు
ఆకాశం మలుపుల్లో
మరువపు చెలమల్ను
వేలికొసల పలకరింపుల్లో
పంచుకున్నది
మనసా శరీరమా?
ఏ క్షణానికాక్షణం
అనుభూతుల అమౄతాన్ని
తనివితీరా తాగితాగి
అమరమైపోయిన నిన్న
నేడు నా వర్తమానం
రేపది నా అపార సౌఖ్యానంద సంపద

జీవితాన్ని పొందికగా పెదవుల వెనక మలచుకున్నాక
ప్రతిమాటా
ఓతియ్యని మాధుర్యమే.
పునరపి జననం పునరపి మరణం
అందుకే గిర్రున తిరిగోచ్చే ఉగాదినై
నేను మళ్ళీ మళ్ళీ
కావ్య ఖండాల్ను
పరిచయం చేస్తూనే పోతాను.

నీకు తెలుసా ...........

నీకు తెలుసా ...........
కృత్రిమత సీతాకోక చిలుకల్ను కత్తిరించుకుని
కాగితపు నవ్వుల్ను పెదవులమీద అతికించుకు
చూపుల గాలాలను తప్పించుకుంటూ
మనసు దరిని ఒరుసుకుంటూ సాగే
మౌన ప్రవాహాల ఉపరితలంపై ఊగిసలాడే
ఉషోదయం తొలి పలకరింపులు
ఇవేనా? ఇవేనా నా చుట్టూ తెరిచి పరచుకున్న పుస్తకాల పుటలు
నిన్నటి చీకటి కీనీడలో
విరగబూసిన ముళ్ళగోరింట పూల గుసగుసలేకాని
ముళ్ళపొదల్లో నిలువెల్లా గాయపడి
రక్తాక్షరాలు స్రవించే
అంతరంగపుటలజడుల జాడైనా తెలుసా నీకు?
కంటి రెప్పల చిమ్నీల మీద
ఒంటిగా ఎదురుచూస్తూ
రాత్రి గుడ్లగూబల ఆహ్వాన హస్తాల్లో
కుండపోతగా కురిసే వెక్కిళ్ళ జడివానలో
సొమ్మసిల్లిన క్షణాలు తెలుసా?
దూరంనించి గూగుల్ భూగోళాన్ననీ
లోలోనకు పాకితే తప్ప
లోయల గుప్పిళ్ళు వీడవనీ
పర్వతాల పందిళ్ళూ రూపూ దిద్దుకోవనీ
ముదురాకుపచ్చ ముద్దమందారపు కొమ్మల్లా
పెళుసనిపించే సౌకుమార్యం నీకేం తెలుసు?
పగిలిన స్వప్న శకలాల్ను ఏర్చి కూర్చి
పునర్నిర్మించుకున్న ఈ జీవన సౌధంలో
ఏపక్క తడిమినా ఆనాటి రాగాలేననీ
నీకు తెలుసా?

అన్నివైపులా ...................

కళ్ళు మొహంలోంచి మొలిచి
ముందుకే చూస్తుంటాయి
శూన్యావరణాల కొలతల్లో
చిక్కులుపడిన చూపు
వెర్రి నవ్వొకటి అలవోకగా విసిరేస్తుంది

అయినా
నా వెనకాల వెకిలి వేషాల అలికిడి
సవర్ణ దౄశ్య మాలికగా
మనో వీధిలో బీటు కోడుతూనేవుంటుంది

గుండెకు విసిరికొట్టిన మాటలు
రెక్కలు విరిగిన పసిపాప పక్షులై
ఠపఠపా నేలకు రాలుతూనేవుంటాయి
కాళ్ళకిందా నడినెత్తినా
వేడి కుంపట్ల అడకత్తెరలో
ముక్కలు ముక్కలై వికీర్ణమైన
పాలిపోయిన రక్తపు చుక్కలు
సంకీర్ణమౌతూ సమైక్యిస్తూ
ద్రవీకరించి ప్రవహిస్తూ
మాటల మూలాల్లోకి మౌనంగా జారిపోతాయి
నాముందూ వెనకా
నలుదిక్కులా
నడిచే ప్రతి వెలుగుముక్కా
చీకటిచుక్కా
అన్నీ నా కలం నింపే అక్షర సముద్రాలే

స్వాతీ శ్రీపాద

నిశ్శబ్దం

నడుస్తూ నడుస్తూన్న
అరిపాదం సౌకుమర్యం లోకి
కసుక్కున ఇనపమేకు గుచ్చుకున్నట్టు
ఉలితాకిడికి గారాలు పోతూ విలపించే
రాతిగుండె బీటవారిన వంపులో మొన లా
తడుముకుంటూచిరిగిన జీవితాల్ని అతుకులేసుకుంటున్న
పాతతరం వేల్లో దిగిపోయిన సూది మొనలా
నిశ్శబ్దం ఇలా చురుక్కుమంటూ మెత్తని కత్తిలా
ఉనికిని గాయ పరుస్తున్నవేళ

కళ్ళ ముళ్ళకంచెలు
రహస్యంగా ఎన్ని కాపలాలు కాస్తున్నా
రాత్రి మాధుర్యాలు తాగితాగి
తూలిపోతున్న ఊహలు
నింగీ నేలా పరుచుకున్న పరీమళాలై
అలరింపు గానలై
పరిసరాల్ను పరవశం ముగ్గులోకి లాగుతూ
చిక్కులు పడ్డ రహదార్ల ముళ్ళు విడదీస్తూ
ప్రతిక్షణం అల్లుకు పోతున్న పద్మవ్యూహాల్ను
చూపుల ఆయుధాల్తో సవరించుకుంటూ
అవిశ్రాంతంగా అలుగులెత్తీ పొరలే
జీవనదులు
ఒక్కసారి అదౄశ్య శక్తులు
మంత్రించినట్టునిశ్శబ్దం
ఏముందిక ఎదురులేని నిశ్శబ్దం తప్ప.

చూపు

ఉలిక్కి పడి నిద్రలేచింది అల.
పెళ్ళి మాట ఎత్తినప్పటినుండీ ఇదే వరస.
పీడకలలా గతం ప్రతిరాత్రీ పీడించడమే !
ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు జరిగిన ఘాతకం మళ్ళీ మళ్ళీ గుర్తొస్తూ...
ఎలా? ఎలా మర్చిపోవాలి !
*************
బెరుకు బెరుగ్గా చీకటి మసకలో ఆకారాలను ఊహించుకోవడం ఆరంభించింది.
ఆ పక్కన చిన్నత్త, ఈ పక్కన చిన్న చెల్లెలు అందరి మధ్యలో ఉన్నా .......
ఎందరిలో ఉన్నా చీకటి భూతం వుందిగా , క్రౌర్యంగా బరువైన పొగ మేఘంలా ఆక్రమించుకుందుకు...
ఒక బెడ్ రూం , ఒక హాలు ఓ చిన్న వంటగది మరో చిన్న రూం ...ఇవీ ప్రభుత్వం అందించిన వసతి సౌకర్యాలు.
అలకు తన మిత్రురాళ్ళ ఇళ్ళకు వెళ్ళినప్పుడు ఎంతో ఈర్ష్యగా అనిపించేది. పెద్ద పెద్ద ఇళ్ళు , ఇంటిచుట్టూరా తోట , ఒక సర్వెంట్, ఒక వంట మనిషి ఇంకా అనఫీషియల్ గా ఎందరో...
గాజు బొమ్మల్లా అతి నాజూగ్గా తన స్నేహితులు..
అవును ! వాళ్ళు ఆఫీసర్ల పిల్లలు మరి.
తన తండ్రి కేవలం ఎయిర్ మాన్.
తండ్రి మాట మనసుకు చేదుగా తగిలింది.
తండ్రులంటే ఎంత ప్రేమగావుంటారు?
కూతురికి మనసునొచ్చుకున్నా తండ్రి కంట రక్తం చిమ్ముతుంది.
డెలికేట్ డాల్ మాదిరి నడిస్తేనే కూతురెక్కడ కందిపోతుందోనని స్కూల్ కి బండి మీద తెచ్చి వదులుతారు.
తెల్లగా మిల మిల లాడుతూ దంతపు బొమ్మల్లా...
ఒక్కసారి తనవైపు తను చీకట్లోనే చూసుకుంది
చీకటికీ కళ్ళుంటే తనను హేయంగా చూసేదేమో?
నల్లగా అట్టలట్టలుగా ఒళ్ళు..
స్కూల్లో సైన్స్ చదువుకుంటోంది.. అంతో ఇంతో లోకజ్ఞానమూ వుంది.
డ్రై స్కిన్ కావడం వల్ల ఒంట్లో తేమ తగ్గి బీటలు వారినట్టున్న చర్మంలో ఫంగస్ క్రిములు చేరి తెల్లమచ్చలు...
శోభి అనీ షుభకరమనీ అందరూ అనుకోవడం -వారి అవిద్యకు అమాయకత్వానికీ నవ్వాలో ఏడవాలో తెలిసేది కాదు. దానికి తోడు శీతాకాలం చలికి పెంకుగట్టే చర్మం రంగు...
పగిలిన నల్లకుండ ముక్కలు గుర్తొచ్చేవి..
అయినా ఈ చీకటి భూతానికి తనంటేనె ఎందుకంత ప్రేమ.....
చిమ్మ చీకట్లో కన్నుపొడుచుకున్నా ఏమీ కనబాడని అంధకారంలో ...
అబ్బ తలుచుకుంటేనే రక్తం గడ్డకట్టిపోతుంది...
ఇందాకిందాకే జరిగినట్టు అనిపిస్తుంది...
మంచి గాఢ నిద్ర... ఆ నిద్రలోనే ఒళ్ళంతా అదిమి పట్టి ..ఏదో వెదుకులాట... నిద్రలోనూ ఇంకా ఇప్పుడిప్పుడే పొడసూపుతున్న ఎదను ఎవరో అదిమి పట్టిన బాధ.. విదుల్చుకుందామన్నా ఉహు...
మరో పక్క నిద్రలో పైకి పోయిన గౌన్ కింద అండర్ వేర్ కిందకు లాగుతూ ..
అప్రయత్నంగానే వారించబోయినట్టుగుర్తు...
కాని ముందుకోచ్చిన చెయ్యిని అలాగే వెనక్కు విరిచి.. మోచెయ్యి దగ్గర విరిగిపోతున్నంత బాధ ..
అంతలోనే ... చిన్న గీతముందు పెద్ద గీత మొలిచినట్టు .. ఎక్కడఓ చెప్పుకోలేని చోట భగ్గుమన్న కోత...
"అత్తా..."
పిలిచాననుకుంది కాని.. పెదవి కదలకముందే... పళ్ళకు గట్టిగా అదిమి పట్టిన రాక్షస హస్తాలు...
ఇదేనేమో చచ్చి పోవడం.. ఇదేనేమో నరకం అనుకున్నా ఎంత పెనుగు లాడి నా .... ఓడి పోయి నిస్సత్తువగా లొంగిపోయాక ...
ఏజరిగిందో .. ఎప్పటికి స్పౄహ వచ్చిందో తెలీదు...
పీడ కలా... పీడకలేనా ?
అయితే కిందంతా జిగురు జిగురుగా ... లేచి బాత్ రూం కి వెళ్ళలన్నా భయంగా వుంది.
గట్టిగా ఏడవడానికీ ధైర్యం చాలలేదు...
చీకట్లోకి కళ్ళు గుచ్చి గుచ్చి చుస్తూ జీభూతాన్ని వెతకాలని ప్రయత్నించింది.
ఉహు! భూతం కాదు ఇంకా కాళ్ళల్లో ఒణుకు ... ఎక్కడో ఆగని జ్వాలలా మంట తెలుస్తూనే ఉన్నాయి..
బాధ ఓర్చుకోలేక అటూ ఇటు కొట్టు మిట్టాడింది.
అత్త మేలుకునే ఉన్నట్టుంది.
లాలనగా మీద చెయ్యేసి దగ్గరకులాక్కుంది..
"చిన్నత్తా"
గొంతువణికింది..
ఏదో చెప్పబోయింది.
"భూతం వచ్చిందా?"
"అవునత్తా భూతం నన్ను..."
"గట్టిగా మాట్లాడకు... ఆభూతం ఇదివరకే మా అందరినీ ... చిత్రహింసలు పెట్టింది ..ఈరోజు నీ వంతు..."
" అవునా..."
"ఊ"
"ఎక్కడా ఈ విషయం చెప్పకు ...భూతం చంపేస్తుంది.."
"అత్తా నిజంగా భూతమేనా...." ఏదో అనుమానం
"ఉష్! మాట్లాడకు..."
తెల్లారాక కూడా రక్తం చూసుకుని బాధ తలచుకుని దయ్యమనే నమ్మింది.
అది మొదలు అప్పుడో ఇప్పుడో భూతం అలా దాడి చేస్తూనేవుంది.
ఇవ్వాళ స్కూల్లో టీచర్ ఆడపిల్లలతో విపులంగా మాట్లాడే వరకూ అలానే నమ్మింది.
కాని ఇంట్లో వున్న మగ వాడు తండ్రి ఒక్కడే ! అదే నిజమయితే ...
కాపాడవలసిన తండ్రే కాలకింకరుడైతే.........
నిద్ర పట్టడం లేదు ఏం చెయ్యాలి... అమ్మ ఒక చిన్న దీపమయినా వుంచదు...
కటిక చీకటిలో.....
ఏదో అడుగుల శబ్దం
మళ్ళీ భూతం వస్తోదా?
ఇవ్వాళ దీని అంతేమిటో తేల్చి పారెయ్యాలి ఏదైతే అది అవుగాక..
ఎంతో స్థర్యమం కూడా గట్టుకుంది అల.
ఎదుర్కొందుకు సిద్ధ పడింది. కాని ఈరోజు భూతం తనవైపు రావడం లేదు
ఎడం వాఇపు తడిమింది.. అత్త మామూలుగానే నిద్రపోతోంది..
కుడివైపు చెల్లెలు సీమ .. అరె చేతికి తగలట్లేదే .. ఒకసారి దొర్లి చెయ్యి చాపింది
అల ఊహ నిజమే ఉక్కిరి బిక్కిరౌతూ తన్నుకుంటోంది సీమ... దానిపై పెను భూతం
మరింక ఆగదలచుకోలేదు అల.
ఒక్కంగలో దూకి దొరికిన భుజాన్ని కండలూదివచ్చేలా కొరికింది.
"రాక్షసి ముండా..." తండ్రి భీకరమైన అరుపు..
నోటికి ఉప్పగా తగిలిన రక్తం కన్న వెగటుగా తోచింది అతని గొంతు..
" రావే .. రా వచ్చి లైట్ వెయ్యి నీ దరిద్రపు కూతురి నిర్వాకం చూసుకో .. ఎక్కడ చచ్చావు రోగిష్టి మొఖమా?"
బిత్తరపోయిన అల కొయ్య బారిపోయిన సీమ నిర్లిప్తంగా వాళ్ళ చిన్నత్త చూస్తూండగానే లైట్ వెలిగింది...
అతని భుజం మీదినించి ధారలుగా కారుతూ రక్తం
ఎక్కడ తూలిపోతానో అన్నట్టు ద్వారం పట్టుకు నించున్న తల్లి మొహం పాలిపోయింది..
అల వంక ఒకసారి కౄరంగా చూసి లోపలి గదిలోకి వెళ్ళి పోYఅడు భీకరం గా కనిపిస్తున్న అల తండ్రి.
"ఎంత పని చేసావే రాక్షసీ .." ఏడుస్తూ లోపలకు వెళ్ళింది తల్లి.
చిన్నత్త వంక చూసింది అల. అపరాధిలా తలవంచుకుంది ఆమె.
"అత్తా... ఈ భూతం నాన్న అని నీకు తెలుసా? "
"................"
"చెప్పు అత్తా..........."
" నాకే కాదు అలా ... పెద్దత్తకూ.. వైశాలి అత్తకూ ... పెద్దమ్మడుకూ బంగారుకూ చిన్నారికీ ..అందరికీ తెలుసు..."
నెమ్మదిగా వచ్చింది జవాబు
"అత్తా..."
"అవును మా అక్కజెల్లెళ్ళం మీ అక్కజెల్లేళ్ళు అందరూ బాధితులే..."
" మరి మరి ఎందుకు ఊరుకున్నారత్తా ..."
"ఊరుకోక ఏం చెయ్యాలి ... మీరు పుట్టినప్పుడు మీ అమ్మకి వీలుకానప్పుడు ఈ అరాచకం సాగుతూనేవుంది. ఐదుగురూ ఆడపిల్లలు చాలదు కొడుకు కావాలి ... ఏడాదికి రెండుసార్లు ఆడపిల్ల అనగానే అమ్మకు అబార్షన్ చేయిస్తాడు
అమ్మ వంట్లో ఏం మిగిలింది ప్రాణం తప్ప... అమ్మకు తెలుసివన్నీ ..పెద్దత్త గట్టిగా ఎదురు తిరిగి నప్పుడే అమ్మ దాని కాళ్ళు పట్టుకుని బ్రతిమాలింది... ఏం జరిగినా లోపలగుట్టుగావుంటుంది.. కాదంటే బయట తిరుగుళ్ళకు మరిగితే మనకు
కూడూ గుడ్డా కూడా వుండావంటూ...
ఏళ్ళుగా సాగుతున్న కధ ఇది..."
" అత్తా ..ఈ రోజు చివరకు సీమను..." వెక్కెక్కి ఏడ్చేసింది అల..
" ఇలాంటి తండ్రులు కూడా వుంటారా అత్తా ..."
రాత్రి ఎలా గడిచిందో తెలియనేలేదు.
అన్యమనస్కంగానే స్కూల్ కి వెళ్ళింది అల.
క్లాస్ లో ఒక్క ముక్క చెవికి ఎక్కడం లేదు. లేచి వెళ్ళి స్టాఫ్ రూం లోకి తొంగి చూసింది
సైన్స్ టీచర్ ఒక్కరే ఉన్నారు
తడబడుతూ వెళ్ళి నిల్చుంది
" ఏంకావలి అలా..?"
'చల్లటి ఆ స్వరం వినగానే ఎక్కెక్కి ఏడ్చేసింది...
విషయం చాలా గుట్టుగా ప్రిన్స్ పాల్ కు అక్కడ్నించి ఏఓసీ కి చేరింది.
పదిసార్లు ప్రశ్నించినా అల మళ్ళిమళ్ళి అదే చెప్పేసరికి అతనికి నమ్మకం కుదిరింది.
ముందుగా అల తల్లి అన్ని కట్టుకధలంటూ కొట్టి పారెయ్యాలని చుసినా
"నువ్వు తల్లివి ఈ పిల్లలను కాపడ గలిగిదానవు నువ్వొక్కతెవే అనగానే బోరు మంటూ జెరిగినదంతా నిజమేననీ , ఇప్పుడూ అతని జీతం రాకపోతే ఇంట్లో జరిగిన అత్యాచారాలు బయట జరుగుతాయనీ వాపోయింది.
"అమ్మా.. మా జీవితాలు ఎలాగూ నాశనమయాయి కనీసం సీమ నైనా కాపాడు " అల వేడుకుంది.
************
"తరువాత ..." కౌన్సిలింగ్ ఇచ్చే సుజాత స్వరం మౄదువుగా పలికింది.
నాన్నను మెంటల్ హాస్పిటల్ కి పంపి, ఆయన జీతం ఇంటికే పంపే షరతు మీద అమ్మను ఒప్పించి నాన్నను తీసుకువెళ్ళారు..కాని మూడో రోజే నాన్న ఆసుపత్రి లోగిలిలో చెట్టుకు ఉరేసుకున్నాడు...
మా అందరిజీవితాలకూ లోటు లేకుండా ఏఓసీ గారు ఏర్పాటు చేసినా .. నాన్న చావుకు నేనే కారణమేమో నని ఏమూలో... పిరికి భావన...
మలినమైపోయానన్న వేదన ..పెళ్ళెలా చేసుకోను ..అతన్ని వంచించడమే కదా అన్న అపరాధ భావం... "
".........."
" అందరిలా జీవితంలో స్థిరపడాలని ఉన్నా......."
" అల గారూ చెప్పడం చాలా సులభం అని అంటారు గానీ ఒక్క మాట....చిన్నప్పటి నుండీ నేర్చుకున్న పతివ్రతా పాఠాలను ప్రతినిమిషం వల్లించుకుంటూ ..జీవితాన్ని ఆచట్రం లో బిగించుకుంటు వస్తున్నాం కనక అలాగనిపిస్తుంది,
మీరు చెప్పక పోయినా గ్రహించగలను మీ అమ్మగారే మిమ్మల్ను నిందించివుంటారు...మాటిమాటికీ సతాయించివుంటారు మీ వళ్ళే ఆయన ఉరివేసుకున్నాడాని ... కాని ఒక మానసిక రోగిని ఎందరి జీవితాలతోనో ఆడుకున్న రోగ పీడితుణ్ణి ఎన్నాళ్ళలాగ భరించగలరూ? మీ చెల్లాయి ... ఆపైన ఇరుగు పొరుగుల పిల్లలు .... దానికి ఎక్కడోక్కడ భరత వాక్యం పలకాలిగా?
అలాగని ఈ రోజు నేను చెప్పగానే మీరు మారి పోతారనీ నేను హామీ ఇవ్వను ...
కాని నానమ్మకం
ఆర్నెల్లకో ఏడాదికో కొంచం కొంచం గా మీలో మార్పు తధ్యం.. దౄష్టి మార్చుకుని చూపు సవరించుకోవాలి , అంతే !"
చూపు సవరించుకుందుకు సంసిద్ధమవుతూ తలూపింది అల.

చుక్కలడిగానా


వెన్నెల రెక్కలడిగానా
చల్లగాలి వేణువూదే
తీయతీయని గానమడిగానా
చుక్కలడిగానా
చూపువంకన సిరులుపొంగే
చిరువలపుతలపుల జాడలడిగానా
పెదవి మలుపున సేదదీరే
మౌన రాగపు మనసునడిగానా ?

వెలుగునీడల దోబూచులాడె
చిలిపి సరదా మేలిపరదా
తడబాటు మేఘపు
తొలకరింపుల తొణికిసలనడిగానా

నడిరేయి వడిలో
వలపుముంగిట వెలుగు తారక
కంటిధారై మింటజారే
వెలుగువాకల వైన మడిగానా?

చుక్కలారా అక్కలారా
చక్కదనమౌమొక్కలారా
వెన్నెల దిక్కులారా
వెలుగుల చినుకులారా

ఒక్కమాటను మీ రెక్కమాటున
రాచకన్నియ రాయంచ పాపతొ
పదిలముగ పదినాళ్ళు నిలిచే
పాట పల్లవి పొదగలేరా?

చుక్కలడిగానా
వెన్నెల రెక్కలడిగానా
చల్లగాలి వేణువూదే
తీయటియని గానమడిగానా