ఊ హ

ఊ హ
ఎక్కడో ఈ చక్కెర గుళిక
ఆమూలాగ్రం ఆస్వాదించినట్టే వుంది.
ఎప్పుడో ఏ శాంతి కపోతాలో ముక్కున కరుచుకు
నా ఎద వాకిట విసిరేసిన
పసికూన పలకరింత అమౄత ఝరిలోనా ?

ఉంగా ఉంగాలు తప్ప
ఊపిరికి రూపం తెలియని
అమయకత పచ్చని ఆరుబయటా
అమ్మ పెదవుల తీయదనం రంగరించుకుంటూ
తీగలు తీగలుగా సాగి వచ్చిన
గమకాల పులకరింతల్లోనా?

నాకు తెలుసు నతనడాకల్ల
కనురెప్పలు విప్పుతున్న
అస్తిత్వం చెక్కళ్ళపాఇ కదిలే స్పర్శ
ఊహల వినువీధుల్లోనా?
నీంఘీ నేలకు బాటా పరిచే
వాన జలపాతాల నీటి గలగలల్లో
తడిసిముద్దై ఒల్ళ్ళారబెట్టుకునే
ఆకు తుళ్ళింతల తుంపర్లలోనా?
ఎక్కడో ఈ రసధుని
యుగాలా పొరలమధ్య
అనాది శకలాల్లో
చిక్కుకుపోయిన శిలాజంలా
నిక్షిప్తమై
ఉండుండి పలకరిస్తూనేవుంటుంది.

తప్పేమీకాదు

అవును తలవంచుకు పోవటం తప్పేమీ కాదు.
నిజం నీవెనక నీడనుకున్నాక
అది పాము పడగై నాణెంగా దొర్లి ఆవైపు
అబద్ధం తొడుగు తొడుక్కున్నా
గొప్ప వింతేమీ కాదు -విచిత్రం అంతకన్నా లేదు

పెదవులు విచ్చిన విష కుసుమాల్లా
తమలోలో పలికి లాగి లాగి
ఊపిరాడని వ్యూహంలో
అదౄశ్య వలయాల్ను చుట్టూ పరచి
జీవకళల్ను సమూలంగా పీల్చేసుకోవడం
తప్పేమీ కాదు లోక సహజతకు లోటేమీలేదు

అహం చిరు పాప అంతరాంతరాళాల్లో
ప్రాణం పోసుకుంటుంటే ఆచిరు ఉనికికి
రంగులకలలద్ది రేపటికి
ఊయలల్ను పేనుకోకున్నా తప్పేం లేదు
ఆదిలోనే చిదిమేస్తే అది భ్రూణ హత్యేమీకాదు.

అవును తలవంచుకు పోవటం తప్పేమీ కాదు
కలల మిణుగురులు కాలం చీకట్లో సద్దు మణిగినా
సద్దుమణిగిన ఏకాంతం గుండెలో
ఎన్ని అపశౄతులు సందడించినా
తలవంచుకు పోవడం తప్పేమీ కాదు.

ప్రియసఖి

నేనూ నా మౌనం ప్రియసఖీ
చూపుల్తో ఊసులాడుకుంటూ
రాత్రి చీరకొంగూంచుల్ను
కొనవేలి చివర్న ముడులువేస్తూ
విప్పుతూ
ఒక క్షణం
మరంతలోనే
కాలం మగ్గంమీద నిన్నా రేపులను
పడుగుపేకలుగాపరచుకుంటూ పోతున్న
వర్తమానం కలనేత సరిగంచు మీద
రేపటి సీతాకోక చిలుకల్ను తళుకుముక్కల్లా
అతికించాలని అహరహం
కలవరపడే మా పలవరింతల్ను
విదిలించుకు
క్షిపణుల్లా దూసుకుపోతే
రెప్పవాల్చని విలక్షణాలమై నేనూ తనూ...
రెండు సుదూర తీరాలను
ఒక స్నేహ సమ్మిళిత
సముద్రంతో ముడి వెయ్యాలని
తపనలో కాగి కాగి
లోలోన రగిలి రగిలి
భళ్ళున ప్రజ్వరిల్లే అగ్ని పర్వతాలమై
వెక్కిళ్ళు పెడుతున్న సమయాన
పెనుతుఫాను వరదతాకిడిగా మారి
నాఉనికిని కూకటి వేళ్ళతో పెకలించుకు
నీటి పల్లకీ నెక్కి
అదౄశ్య అస్పౄశ్య తీరాలకు
సాగిపోతున్న ఈ క్షణాన
నావెన్నంటే నా వెంటే
నా ప్రియ సఖీ మౌనం
ఒకరి కొకరుగా...

చిరు

ఒక్కసారి ఒక్కమారు
కనురెప్ప పాటు కాలంలో
ఎన్ని కళలు ఎన్ని హొయలు
చిన్నిపాప చిరునవ్వున

అల్లసాని అల్లికలో
అలరారే సొగసు తెరలు
మొల్ల కలం వెదజల్లిన
కావ్యకాంతి సౌరభాలు

ఈ వంకా ఆవంకా
ఎన్ని వేల నెలవంకలు
చిన్ని పాప పెదవులపై
ఊయలూగు పరిమళాలు

నింగినేల ఏకమయే
సింధూరపు జ్వాల తళుకు
నిలువెల్లాతడబడుతూ
నీలి మబ్బు నటన సొగసు

ఒక్కసారి ఒక్కమారు
ఎన్ని వేల వసంతాలు
చిన్ని పాప చెక్కిలి పై
అలరారే సోయగాలు

నేను మాత్రం

ఓ ఖాళీ జీవితం
తెల్ల కాగితమై ఎదురుగా చేతుల్లోవుంది.
కాలం కుంచెకు మనసునద్ది
కళాఖండాలు సౄష్టిస్తారో
ఉట్టుట్టి పడవల్ను చేసి
ఎడారి ఏటి వాలుకు ఒదిలేస్తారో
అదంతా మీఇష్టం.
నాకు మాత్రం
అలల కలలపూదోట
అక్షరాల విరిబాలల్ను
ఊయల్లూగిస్తూ
నిశ్శబ్ద గమకాల్ను
గుండెను నొక్కి మరీ
పలికిస్తుంది.
కొండా కోనా దూరానికి
గీసిన పెన్సిల్ చిత్రాలా
శబ్దరాహిత్యాన్ని కొలుస్తున్నా
ఒక్కసారి ..ఒక్కసారంటే ఒక్కసారి
దరిదాపుల్ను
కంటిచూపు స్పర్శతో తడిమిచూడు
సుతారంగా రెక్కలల్లార్చే
గాలి చూపుల గిలిగింతలూ
వివరణకందని పులకింతల్ను
నిలువెల్లా రాగాలుగా మార్చుకోలేదూ?

నిలువెల్లా కదలిపోయిన మనసు
జలజలా రాల్చే పున్నాగల్ను
అదిగో అనుభవాలపొరలమధ్య పదిలంగా
పరిరక్షించుకున్నానుగా ..
ఇప్పుడూ అవి గాలి వాటుకు
సుగంధాల్ను మోసుకువస్తూనేఉన్నాయి
ఆశల తివాచీ పరచుకు
ఆకాశం మలుపుల్లో
మరువపు చెలమల్ను
వేలికొసల పలకరింపుల్లో
పంచుకున్నది
మనసా శరీరమా?
ఏ క్షణానికాక్షణం
అనుభూతుల అమౄతాన్ని
తనివితీరా తాగితాగి
అమరమైపోయిన నిన్న
నేడు నా వర్తమానం
రేపది నా అపార సౌఖ్యానంద సంపద

జీవితాన్ని పొందికగా పెదవుల వెనక మలచుకున్నాక
ప్రతిమాటా
ఓతియ్యని మాధుర్యమే.
పునరపి జననం పునరపి మరణం
అందుకే గిర్రున తిరిగోచ్చే ఉగాదినై
నేను మళ్ళీ మళ్ళీ
కావ్య ఖండాల్ను
పరిచయం చేస్తూనే పోతాను.