నువ్వు

ఉదయాన్నే నిద్రపొరల్లోకి దూరి
మేల్కొలిపే ఉదయ సంగీతానివి
చురుక్కున కనురెప్పలపై గిల్లి
అల్లరిగా వెక్కిరించే వెలుగు కిరణానివి
ఇహ మొదలు మనిద్దరి మౌన సంభాషణా

జారిపోతున్న చీర కుచ్చిళ్ళ సవరింపులో
ఎందుకబ్బా నీ చూపుల గిలిగింత
వేడి కాఫీ ఎంత బాగుంటే మాత్రం
నువ్వు తాగలేదన్న దిగులెందుకు?

అద్దం ముందు అరనిముషం ముక్తాయింపుకు
అడిగానా నీ సలహాలేమైనా?
ఇక్కడ బుగ్గపై ఈ పుట్టుమచ్చ
అక్కడ కంటి కొసన అంటని కాటుక రేఖ అంటూ
నెన్నుదుటన అంత పెద్ద బొట్టా
చిన్న దోసగింజ చాలదూ
నాపెదవుల నిర్లక్షం తగునా నీకంటూ '
గులాబీలు పూయించే నీ వేలి కొసలు
ఆలస్యం అయితేనేం
చూపుల బంగారం నా చిట్టి తల్లికంటూ
నిశ్శబ్దంగా పెదవులాంచి ఓ దిష్టి చుక్క
తగునా ఈ వశీకరణ?
తత్తరపాటు పరుగుల్లో వెనకెనకే రోజంతా
కనిపించని నీడలా

రాత్రంతా..........
రెక్కలు విరిగిన ఈ సాయంత్రం 'కదల్లేక మెదల్లేక
ఓ మూలన కుప్పకూలి పడివుంది.
ఉదయం నుండీ ఊపిరాడక ఉక్కిరిబిక్కిరవుతున్న సమయం
ఎరుపెక్కిన కళ్ళలో
అస్తమించిన ఉత్సాహపు అగ్ని గోళం ఛాయలు
 రంగు వెలసిన ఊహలను నీరెండలో అద్ది
కునికి పాట్లు పడుతూ
రాత్రి చీకటిని నాంచేందుకు దాచుకున్న
అశ్రు సంపదనాపలేని కనురెప్పల  నిండు మేఘాలు
ఉండుండి ఓ జల్లును వడగళ్ళ వానలా
ఓ విసురు విసురుతాయి
తాకుతూనే కరిగిపోయినా కనిపించని కముకు దెబ్బలు
కసిదీరా హృదయాన్ని నవులుతూనే ఉంటాయి.
కంటి రెప్పల మీద
పడగ విప్పిన వేదన విషనాగు
నిద్ర కోసం ఎదురు చూస్తూంటుంది
రాత్రంతా దాగుడు మూతలాట అనివార్యంగా సాగుతుంది.

ఎక్కడో అరవాలిన హరివిల్లుపై
నీలి నీలి సోయగాల నిమ్నగలో
ఊహల జలకాల పై నీ చల్లని చిరునవ్వు
వెలుగురేఖ నెలవంకై నిలిచిందా?
అది మరీ అంతదూరమా?

ఈ గాలి ఇలా అలలు అలలుగా తెరలు తెరలుగా
అలవోకల చిరు స్పర్శలు అలరింపుల చందనాలు
కవ్వించే ఆకు చాటు కమనీయపు పులకింతలు
పెదవులపై నెలవై చిరు వెన్నెలవై ఓ కలవై

మరీ ఇంత భారమా?

ఎప్పటివో మనసు గుప్పిట తలదాచుకున్నతలపులు
ఆమని చిగురాకు మేసి పరచిన కోయిల స్వరమాధురి
నింగికెగసి నేలజారు సప్త వర్ణి హొయలొలికే నాట్యాలా
అవి నీ కంటి చూపులై స్వప్నాలు చెక్కిన శిల్పాలా
మరీ అంత కఠినమా?
లాలిపాడు పెదవులపై ఏనాడో విన్నాను
కధలెన్నో వ్యధలెన్నో
కన్నీటి కడలిపై కదలాడే పూలతేరై
కడగళ్ళ అంచులలో ఎన్నో మరి స్వగతాలు
అయినా ఇంత సౌకుమార్యమా
ఇంత వింత తలపులా

నే పక్కన లేకుండా..........

నేపక్కన లేకుండా నువు నడిచే ప్రతి అడుగూ
ఇక్కడా నా హృదయపు పూల వనంలో
ఉండుండి రాలిపడే ఓ చలిపిడుగు
నా చూపుల వెలుగు రేఖలకు దూరంగా నీ పెదవుల మందారాలపై మెరిసే చిరునవ్వులు
వదనపు లోగిలిలో వెలిగే వెలుగు తారలు
నా నిట్టూర్పుల వేడి నెగళ్ళు
అనుక్షణం నీ వెన్నంటి నడిచే నీ నీడా
చేతులు చాచి హత్తుకునే నా ఖాళీ కలలు నేనెందుకు కాలేనన్న ఓ మెత్తని దిగులు
నా మనో ప్రపంచానికి రాత్రిని మాత్రం కటాక్షించి
నీ కను రెప్పల సుమ దళాల్లో ఎందుకా వెన్నెల తళతళలని
ఏ మూలో ఓ చిన్న అసూయ జ్వాల
ప్రతి మధుర క్షణం ఇలా నా ఏకాంతంలో నన్ను వదిలి
ఇద్దరి మధ్యా ప్రవహించే నిశ్శబ్దపు గలగలల్లో గులకరాయినైనా కాలేని నా అసహాయత
నీ చుట్టూ ఉదయించే వెలుగు చక్రం అరుణిమల్లో అణువునైనా కావాలన్న ఆరాటం
ఆశ్చర్యం!  ఎక్కడ చూసినా నా ప్రతిరూపమే

సమ తూకం

Posted on July,2012 by విహంగ

” ఈ వారం కూరగాయలు తెచ్చుకోలేదు…. ఇవాళింకా  బుధవారమే … పొద్దున లేచినప్పటి నుండి ఏం

swatee sripada

వండాలా అని తడుముకోడమే సరిపోతుంది. పప్పులో వేసేందుక్కూడా ఏమీ లేవు…” వంటింట్లోంచి శారద గొణుగుడు వినబడుతూనే వుంది.  నిజమే! శనివారం అమ్మా నాన్నను చూసి రావడానికి ఉదయమే ఊరెళ్ళడం వచ్చేసరికి రాత్రి పదిన్నర దాటి పోయింది. ఆదివారం లేవడమే ఆలస్యం. తొమ్మిదిన్నరకి లేచి తీరిగ్గా కాఫీలు తాగి టిఫిన్ సెంటర్ నుండి ఈ రోజుకి దోశలో ఊతప్పమో తెచ్చుకుందామని  ఆలోచించుకునే లోగానే దిగారు పిల్లా పాపల్తో సహా దూరపు బంధువులు.  నిజానికి ఉన్న ఒక్క సెలవురోజూ ఇలా వెచ్చించడం మనసుకు ఎంతమాత్రం బాగాలేదు. అయినా  ఇంటి ముందుకొచ్చినాక ఏమనగలం… పిల్లకు పెళ్ళి చూపులు …అబ్బాయి ఇక్కడ వుంటాడు గనక పిల్లను తీసుకుని ఇక్కడికి రమ్మన్నాడట. మాఇంట్లో చూపించాలనుకుని వచ్చారు.

ఇహనేం … ఇక హడావిడి మొదలు.

ముందుగా ఇల్లు సర్దడం.

అందులో అంతకు ముందు రోజు ఉదయమే వెళ్ళి రాత్రి ఆలస్యంగా వచ్చామేమో … పిల్లల పుస్తకాలు ఎక్కడివక్కడ పడి ఉన్నాయి. వాషింగ్ మెషిన్ లో వెయ్యల్సిన బట్టల మేట ఓ మూల … పిల్లల పుస్తకాల బాగులు ఓ మూల …

పిల్లల్ని గదమాయించి వాళ్ళ దృష్టి హో వర్క్ లమీదకు మళ్ళించి నేను ఇల్లు సర్దడం లోనూ శారద అందరికీ ఉప్మాలు కాఫీలు చెయ్యడంలోనూ పడ్డాము. ఇవన్నీ ముగిసేసరికి మళ్ళీ మధ్యాహ్నం భోజనాల సమయమయింది.

ఫ్రిజ్ లో ఉన్న కూరలతో సాంబార్ చేసి ఆలూ వేపుడు మజ్జిగ పులుసు  తో అతిధి మర్యాదలు కానిచ్చింది శారద.

ఇంతకూ వచ్చిన సుబ్బారావ్ శారద చుట్టమవడం నా అదృష్టం.శారద పినతల్లికి వేలు విడిచిన తమ్ముడి కొడుకు… సుబ్బారావ్ భార్య మా అమ్మవైపు దూరపు బంధువైనా దానికి పెద్ద ప్రాముఖ్యత నివ్వలేదు.

అందుకే పెద్దగా నసుగుడేమీ వినబడలేదు.

ఎలాగు వేసవి కనక సాయంత్రం పెళ్ళి చూపులకి కాజూ హల్వా, కారప్పూస తో పాటు రెండు పెద్ద ఫాంటా సీసాలు షాప్ నుండి తెచ్చారు వాళ్ళే…

ఆ తతంగమంతా ముగిసి ఏమాటా ఫోన్ చేస్తామంటు వెళ్ళారు అబ్బాయి, అతని తలిదండ్రులు. రాత్రి పెద్దగా ఆకల్లేదంటూ స్వగృహ నుండి తెచ్చుకున్న చపాతీ కూరలతో కాలక్షేపం చేసే సరికే పదిన్నర దాటింది.

అప్పటికే పిల్లలు నిద్ర ఆపుకోలేక తూలుతున్నారు.

ఆడవాళ్ళు బెడ్ రూమ్ లో సర్దుకుందుకు మగవాళ్ళం హాల్ లో పక్కలేసుకుందుకు తీర్మానించుకున్నాక …..

” శారదా మీ ఋణం తీర్చుకోలేము. సరిగ్గా మాఇంట్లో, నీ కూతురికి  జరిగినట్టే పెళ్ళి చూపులు జరిపించారు.మళ్ళి ఉదయం మీరిద్దరూ ఆఫీసులకి పిల్లలు స్కూళ్ళకి వెళ్ళాలి . ఉదయం అయిదున్నర బస్ కి వెళ్ళిపోతాము .. ఏదో మీ దయ వల్ల ఈ సంబంధం కుదిరితే మీ చలవ వల్లే దాని నెత్తిన నాలుగు అక్షంతలు పడతాయి… “అంటు భార్యా భర్త లిద్దరూ వారి కృతజ్ఞత తెలియ జేసి,

” పిల్లలు నిద్రపోయారా …వాళ్ళకేమయినా కొనిపెట్టు ” అంటూ శారద వారిస్తున్నా వినకుండా ఆమె చేతిలో రెండు అయిదు వందల నోట్లుంచారు.

” ఉదయం టిఫిన్ చేసి వెళ్దురుగాని “అని శారద మొహమాటంగా అన్నా..

“నువ్వవన్నీ పెట్టుకోకు ..ఎంత నాలుగు గంటలేగా ప్రయాణం పొద్దున పదికల్లా ఇంట్లో ఉండనే ఉంటాము..కాఫీలు చాలు ” అంటూ నిద్ర కుపక్రమించారు.

అలా సెలవురోజు గడచిపోడంతో కూరాఆలు తెచ్చుకోలేదు.

వంటింట్లో శారద గొణుగుడుకి ఎలాంటి స్పందనా లేకపోడంతో ఓ మారు తొంగి చూసి “కాలనీ వరకు వెళ్ళి ఏవైనా కూరలు తేరాదూ ” అని డైరెక్ట్ గానే అడిగింది.

నేను నోరు తెరిచే లోగానే వీధిలో కూరలమ్మి కేక వినిపించింది.

” ఈ రోజుకి కావాలంటే ఏవైనా ఆ కూరలమ్మి దగ్గర తీసుకో సాయంత్రం ఆఫీస్ నుండి వస్తూ తెస్తాలే ” అన్నాను.

శారద నా మారో కోర చూపు విసిరి అదే ఊపులో వీఢి గుమ్మం వరకూ వెళ్ళి కూరలమ్మినోకేక వేసింది.

నేను చూసీ చూడనట్టు ఎప్పటిలా పేపర్లో తలదూర్చాను.

రోజూ ఉదయమే ఎమర్జెన్సీ అవసరాలకు కూరలమ్మే శాంతమ్మ వాకిట్లో బుట్ట దింపింది.

ఎంత పేపర్ చదువుతున్నా వాళ్ళిద్దరీ మాటలూ నా చెవుల్లో దూరుతూనే ఉన్నాయి.

” పావు కిలో ఎనిమిది రూపాయలా? ఇవి బెండకాయలా బంగారపు ముక్కలా ?” అడుగుతోంది శారద.

” నాకు పడ్డధర అంతే నమ్మ .. అయినా ఎంత లేత మొగ్గల్లా ఉన్నాయో చూశారా? ఇలా పొయ్యిమీద వేస్తూనే ఉడికిపోతాయి.. కావాలంటే మార్కెట్ లో కనుక్కోండి ఎక్కాడా ముదురు టెంకలు కూడా పది రూపాయలకు తక్కువ లేవు. బుట్టలో నుండి తక్కెడ తీసి సరిచేస్తూ చూసుకోండమ్మా ..” అంది శాంతమ్మ.

” ఇంతకీ తూకం సరిగా ఉందా… ” మరో సందేహం వెలిబుచ్చింది నా శ్రీమతి.

” ఓ పావలా అటూ ఇటూ అడుగుతాను కాని తూకంలో వీసమెత్తు తేడా ఉండదమ్మగారు.. మళ్ళి ఎక్కడయినా జోకించుకోండి .. మా అమ్మమ్మ చెప్పేది ఇక్కడ తూకం సరి లేకపోతే భగవంతుడే సరి చేస్తాడని ఆయనకెందుకు శ్రమ మనమే సరిగా తూకం చూసుకుంటే పోలా…”

శ్రీమతి తొడిమలు తుంచి ఎంచుకుంటున్న బెండకాయలు ఓ వైపు మరో వైపు తూకం రాయి ఉంచి తక్కెడ పైకెత్తింది.

“చూసుకోండమ్మగారూ రొంత అటేపే మొగ్గుతోంది , తూకం సరిపోయిందిగా ” అనడిగింది.

యధాలాపంగా విన్నా ” తూకం సరిపోయిందిగా ” అన్న మాట నన్ను చాలా ఆకర్షించింది.

ఈ తూకం సరిపోవడం ఒక్క కూరగాయలకే కాదు జీవితంలో ప్రతిచర్యకూ వర్తిస్తుందేమోననిపించింది.

ఎప్పుడైతే మనసులో ఆ ఆలోచన మొదలైందో ఆపైన ఇహ పేపర్లో అక్షరాలు కనిపిస్తే ఒట్టు.

చిన్నప్పుడు అమ్మ కోపం వచ్చినప్పుడల్లా అనే మాటలు గుర్తొచ్చాయి …

” మీతాతకు మా నాన్న హోదా నచ్చక మనతో తూగలేరు ఈ సంబంధం వద్దన్నారట … కానీ మీ నాన్నగారి పట్టుదలకు తలొగ్గినా పెళ్ళిలో భోజనాలు ఆలస్యమయాయని పెద్ద గొడవే పెట్టుకున్నారు. సరి తూగలేని వాళ్లతో

సంబంధాలు కలుపుకోడమే బుద్ధి తక్కువ అంటూ లేచెళ్ళిపోయారు.. అల అందరూ వెళ్ళిపోయినా బాగుండేది … నాఖర్మ బాగాలేకే మీ నాన్న నన్ను తీసుకునే వెళ్ళారు అదిగో ఆ రోజునుండి ఈ రోజు వరకు తరాల తరబడి వెట్టి చాకిరీ చేస్తున్నా ..”

పెళ్లి నుండే మొదలవుతుందా తూకం..

ఆ తరువాత అడుగడుగునా తూకమేనా? అంతెందుకు సంచిత పాపపుణ్యాలకు సరి తూకమేగా ఈ జీవితం.

పుణ్యం కొద్దీ పురుషుడూ దానం కొద్దీ బిడ్డలు అంటారే అంటే పుణ్యానికి సరి తూకం జీవిత సహచరులైతే దానాలకు సమ తూకం పిల్లలా?

ఈ ఆలోచనల్లోనే ఆఫీస్ కి బయల్దేరాను..

అక్కడకు వెళ్ళినా ఈ తూకం మాట నా మనసు నుండి బయటకు కదలనని మొరాయించింది.

అక్కడా అనుకోని పరిణామాలు రోజూ చూస్తూనే ఉంటాము. కాస్సేపు బాధపడి మళ్ళీ మామూలు రొటీన్ లో పడిపోతాము.

అలాంటి సంఘటనే మరొకటి. శంకరానికి ఆఫీసర్ గా ప్రమోషన్ ఇచ్చి సిటిలోనే మరో బ్రాంచ్ లో వేశారు. అతని ఆనందానికి హద్దేలేదు. వెళ్లగానే అందరికీ కాఫీలు స్నాక్స్ తెప్పించాడు. మళ్ళీ మధ్యాహ్నం లంచ్ ఆర్డర్ చేశాడు.

ఈర్ష్య అనుకోకపోతే ఇక్కడ శంకరం గురించి ఓ మాట చెప్పుకోవాలి. అతనికి ఆఫీస్ పని ఎంత వచ్చనేది అందరికీ తెలుసు, కాదంటే అతనికున్న పబ్లిక్ రిలేషన్స్ ఎలాంటి వంటే ఎవరికి ఏది అవసరపడినా క్షణాల మీద అమర్చిపెట్టగలడు –ముఖ్యంగా ఆఫీసర్లకు. ఆ సేవకు సమ తూకమే ఈ ప్రమోషన్..

అలాగంటే అద్వితీయమైన మేధస్సు, అపారమైన సిన్సియారిటీ ప్రతిభ గల వాళ్ళు ప్రతి ఆఫీసులోనూ అనామకుల్లా ఉండే వుంటారు… మరి వారికి గుర్తింపు లభించకపోడానికి కారణం దేనికి సమతూకం?

అన్నట్టు ఉదయం పేపర్లో చదివిన వార్తలు గుర్తొచ్చాయి…. కోట్లాది రూపాయల కుంభకోణాలు, వేలాది ఎకరాల భూ ఆక్రమణలు లక్షలాది కోట్లలో లంచాలు … ఇవన్నీ వేటికి సమతూకం ….

లంచ్ హెవీ గా వుండటంతో టేబుల్ వద్దకు వస్తూనే ఓ క్షణం కళ్ళు మూతలు పడ్డాయి. ఆ పది నిమిషాల నిద్రలోనూ తూకం నన్ను వదల్లేదు.

తక్కెడలో ఓ పక్కన ఉదయం పేపర్లో చదివిన ప్రముఖ అవినీతి పరులు మరో పక్కన కాళ్ళువిరిగి, చేతులు వంకర్లు తిరిగి మొహం చెక్కుకు పోయి కళ్ళు శూన్య గోళాలయి లబోదిబో మంటూ వారే తూకం వేస్తున్నది మాత్రం సమయం.

చెళ్ళున కొట్టినట్తై మెళుకువ వచ్చింది.

ఆ పక్కన తక్కేడలో నేనూ ఉన్నానా?

అనుమానం ….

నిజమే…. ఒక్కగానొక్క కొడుకుని అయినా అమ్మా నాన్నలను దగ్గరెందుకుంచుకోలేదు. అలాగని పెద్దగా పొరపొచ్చాలూ లేవు. చిన్న చిన్న మాట పట్టింపులు తప్ప.

శారద ఆజ్ఞ… ” వాళ్ళను ఊళ్ళోనే ఉండనివ్వండి. మనం అప్పుడో ఇప్పుడో వెళ్ళి చూసి వద్దాం”

ఎందుకు కాదనలేక పోయాను…

నేనే జీవితంగా బ్రతికిన అమ్మానాన్నలకు నేనిచ్చే బహుమతి ఇదా?

దీనికి సమతూకం ….గుండె ఝల్లుమంది

ఇంటికి వెళ్తూనే కాఫీ అందించిన శారదతో చెప్పాను — ” ఆది వారం వెళ్ళి అమ్మా నాన్నను తీసుకు వస్తున్నాను”

“ఎన్ని రోజులుంటారు?” ముభావంగా అడిగింది.

” మనం మన పిల్లలతో ఎన్ని రోజులు ఉండాలనుకుంటామో అన్ని రోజులు … అప్పుడే తూకం సరిపోతుంది”

మరోమాటకు ఆస్కారమివ్వలేదు నేను.*

  – స్వాతి శ్రీపాద

గబగబా షవర్ కింద స్నానం అయిందనిపించి షవర్ క్యూబికిల్ నుండి అడుగు బయట పెట్టింది సీత. పనికి రాదని డోర్ మ్యాట్లు తొలగించడం వల్ల కాలు జర్రున జారి పడబోయి , షెల్ఫ్ పట్టుకుని ఆగింది. టవల్ తీసి బాత్ టబ్ పైకి విసిరేసి ఓ పక్కన మడిగా పెట్టుకున్న పాత పట్టు చీర చుట్టుకుని, ఏవీ తగలకుండా జాగ్రర్త పడుతూ బెడ్ రూమ్ లోంచి బయటకు వచ్చి, ఫ్యామిలీ రూమ్ లో ఓ పక్కన అమర్చుకున్న కలశం వద్దకు చేరుకుంది. మనలో మనమాట ఇల్లంతా పరచి ఉన్న కార్పెట్ తొక్కితే మడికి పనికి వస్తుందా? ఏమో!

“మెలుకువ వచ్చిచావలేదు … ఆలస్యమైపోతోంది ” అనుకుంటూ లలితా సహస్ర నామాల పుస్తకం అందుకుంది. అంతలో ఇంకా అనుష్ లేవలేదని గుర్తొచ్చి ఓ పెద్ద గావు కేక పెట్టింది

“అనూ ..అనూ …”

ఉహు,  ఊ లేదు ఆ లేదు …

“ఒరే అనుష్ గా ………….”

ఈ అరుపుకి అనుష్ కంటె ముందు పది నెలల పసిది అమి లేచి కెవ్వుమంది.  పక్కనే ముణగదీసుకు పడుకున్న శరత్ లేచి పిల్లదాన్ని సముదాయించడం మొదలెట్టాడు. పుస్తకం  విసురుగా కింద పెట్టి విసవిసా అనుష్ గదిముందు నించుని మరో మారు గొంతు చించుకుంది.

“ఒరే అనుష్ గా …..లే టైమయింది లేచి రెడీ అవ్వు ” హుంకరించి కిందకు దిగింది.

మళ్ళీ వచ్చి తీరిగ్గా కూచుని పుస్తకం తెరిచింది.. కళ్ళు మూసుకుని, ఒక్కసారి అమ్మ వారిని తలుచుకుని సహస్ర  నామాలు చదవడం మొదలెట్టింది. ఈలోగా శరత్ పిల్ల డయాపర్ మార్చి దానికి పాలు తాగించి లంచ్ పాక్స్ రెడీ చేసి అమి బ్యాగ్ , అనుష్ స్కూల్ బ్యాగ్ రెడి చేశాడు.

సహస్ర నామాలు చదువుతూ మధ్య మధ్య కునికి పాట్లు పడుతూ, గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా శరత్, ఇది చేశావా, అది చేశావా అని అరుస్తూ పూజ కార్యక్రమంలో మునిగిపోయింది. పిల్లాడికి ఓట్ మీల్ తినిపించి శరత్  సిరియల్ తింటుంటే పూజ ముగించి హడవిడిగా పైకి పరుగెత్తింది సీత . ఆ హడావిడిలో చీర కొంగు జారిపోయి మెట్ల మీద పడటం, ఆ సీన్ కి అనుష్ చప్పట్లు కొట్టి నవ్వడం తో ఉక్రోషం పొడుచు కొచ్చింది.

” అలా  దిష్టి బొమ్మలా నించుని నా వంక గుడ్లప్పగించి చూడకపోతే పిల్లల్ని కార్ సీట్లో కూర్చో పెట్టరాదూ..”

రుస రుస లాడుతూ పైకి వెళ్ళింది. పది నిమిషాల తరువాత బయాటకు వచ్చిన సీతకూ అంతకు ముందు సీతకూ పోలికే లేదు.  జీన్స్ పాంట్ పైన  డిజైనర్ టాప్…. గాగుల్స్ …….హైహీల్స్ ,…. హ్యాండ్ బ్యాగ్.  ఎవరి కారు వారు తీసుకుని బయల్దేరారు. సీత అమిని డే కేర్ లో వదిలి క్లినిక్ కి వెళ్ళాలి. శరత్ అనుష్ ను స్కూల్లో  వదిలి ఆఫీస్ కి వెళ్ళాలి.

అసలు కధ ఇక్కడే కద!

అమిని డే కేర్ లో వదిలి ఆదరా బాదరా డ్రైవ్ చేసుకుని క్లినిక్ కి చేరుకునే సరికి అయిదు నిమిషాలు ఆలస్యం అవనే అయ్యింది. అప్పటికే అపాయింట్ మెంట్ తీసుకున్న పేషంట్స్ అసహనంగా ఎదురు చూస్తున్నారు. సీతకు ఒక్కసారి లోలో్పలే కోపం తన్నుకు వచ్చింది.

” నా ఖర్మ, నా ఖర్మ గాకపోతే మెడిసిన్ ఎందుకు చదవాలి…. చదివినా ఏదో గవర్నమెంట్ ఉద్యోగం చూసుకోక తగుదునమ్మా అంటూ ఇలా అమెరికా రావడం … ఇక్కడ క్లినిక్ పెట్టుకోడం………..: ”

తప్పదన్నట్టు మొహం మీద కృత్రిమ దరహాసాలను కురిపిస్తూ తన గదిలోకి కదిలింది.  లోపలకు వెళ్ళి ఒకసారి డ్రా తెరిచి దానిలో పెట్టుకున్నఅమ్మవారి ఫోటోకి నమస్కారం పెట్టుకుని ఆమెనో సారి స్మరించుకుని మళ్ళీ డ్రా మూసి , పక్కనే ఉన్న అద్దంలో చూసుకుని ఓ సారి కొబ్బరి పీచులా ఉన్నజుట్టును సవరించుకుని , పెదవులపై లిప్ గ్లాస్ అద్దుకుని కాలింగ్ బెల్ నొక్కింది. ఓ సారి లోపలకు తొంగి చూసి పేషంట్లను ఆర్డర్ ప్రకారం లోపలికి పంపటం ఆరంభించింది అటెండర్.

మొదటి పేషంట్ లోపలికి వచ్చింది, ఆర్నెల్ల పిల్లవాడితో. వాడికి కోల్డ్ అండ్ ఫీవర్. సీతకు చటుక్కున చిన్నతనం గుర్తుకు వచ్చింది. నెలకు రెండు సార్లైనా జలుబు జ్వరం రాకుండా ఒక్కనెలా గడిచేది కాదు. జ్వరం వచ్చినప్పుడల్లా వారం రోజులు జలుబు దగ్గుకి ముక్కుని తుడిచి తుడిచి ఎర్రబారటం .. అయితే ఇంట్లో మాత్రం ఎప్పుడూ డాక్టర్ దగ్గరకు వెళ్ళే అలవాటే లేదు. మిరియాల కషాయం , మిరియాల చారు, చింతాకాయో నిమ్మకాయో వేసి కాస్త నెయ్యి చుక్క తగిలించిన అన్నం , అపైన మజ్జిగ మానేసి వేడి వేడి పాలన్నం. మూడు పూటలు తిరిగేసరికి  ఎక్కడి జలుబక్కడ ఠక్కున మాయమైపోయేది. ఇంకా తగ్గలేదంటే లంఖణం పరమౌషధం అంటూ కడుపు మాడ్చి  పాలలో పసుపు వేసి తాగించడం….దాంతో పాటు పదకొండు రూపాయలు కొత్తగుడ్డలో పసుపు కుంకం వేసి అమ్మవారికి ముడుపు కట్టడం………..

కాని జలుబూ జ్వరాలకు మాత్రలూ , కాఫ్ సిరప్ , ఇన్హేలర్స్స్ ….నవ్వొచ్చింది. పిచ్చిమొహాలు , గోరుతో  పోయేదానికి గొడ్డలి వాడటం అంటే ఇదేనేమో!

“పొద్దున్నే స్నానం చేసి దేవుడికి దణ్ణం పెట్టుకుని   ఓ పదకొండు రూపాయలు ముడుపు కట్టి మొక్కుకో …అదే తగ్గిపోతుంది… పిల్లాడికి కాస్త సాయిబాబా విభూది పెట్టు ” యధాలాపంగా చెప్పినట్టుంది.

ఆ వచ్చినావిడ ఆశ్చర్యంగా చూసి ” ఐ కాంట్ గెట్ యూ” అన్నాక కాని స్పృహలోకి రాలేదు సీత.

” ఐ యామ్ సారీ ” అంటూ గబగబా ప్రిస్ క్రిప్షన్ రాసిచ్చింది. అవి ఎలా వాడాలో వివరించింది.

ఒకరికి వైరల్ ఫీవర్ , మరొకరికి ఆటలమ్మ, ఇంకోళ్ళు గవద బిళ్ళలు …. మై గాడ్ … పేషంట్ లు ఒకరి తరువాత ఒకరు వస్తూనే ఉన్నారు. కాస్త తెరిపిచ్చేసరికి పన్నెండు దాటిపోయింది. కాస్త తీరుబడిగా ఉంటే లలితా సహస్ర నామాలు మరో మారు చదువుకుందామనుకుంది. కుదిరి చస్తేనా….. ఎక్కడో యధాలాపంగా చదివింది లలితా సహస్ర నామాలు వెయ్యిమార్లు చదివితే లలితా దేవి ప్రసన్నమయ్యి అద్భుత శక్తులు వస్తాయని , అనుకున్నవి అనుకున్నట్టు జరుగుతాయని …

అఫ్ కోర్స్ చదవక పోయినా ఇప్పటి వరకు అనుకున్నవి అనుకున్నట్టే జరిగాయి … కాదు కాదు జరిపించుకుంది.  మంచి ర్యాంక్ తో మెడిసిన్ లో సీట్ రావడం, ఇద్దరూ బిజీ గా వుంటే పిల్లల ఆలనా పాలనా కష్టమని ఇంజనీర్ భర్త కావాలనుకుంటే అలాగే జరగడం, అమెరికాలో స్థిరపడటం , పిల్లలను అదుపాజ్ఞ ల్లో పెట్టుకోడం , ముఖ్యంగా శరత్….
అయినా మనసులో ఏమూలో ఏదో అసంతృప్తి . మరేదో పొందాలన్న తపన … అందుకే ఎలాగైనా వెయ్యిసార్లు  లలితా సహస్ర నామాలు చదవాలి… పుస్తకం తియ్యబోయేసరికి ఆవులింతలు వచ్చాయి. ఉదయం మదిగా చదువుకుందామని తొందరగా లేవడం వల్ల… నిద్ర సరిపోవడం లేదు. తిక్క తిక్కగా ఉంటోంది. సాయంత్రాలు పిల్లల హోమ్ వర్క్ లతోటే సరిపోతోంది. మధ్యాహ్నం లంచ్ తరువాత మీటింగ్ ఉంది…

అక్కడ శరత్ పరిస్థితీ అలాగే వుంది. ఉదయం మీటింగ్ ల వల్ల తెలియలేదు కాని కునికి పాట్లు వస్తున్నాయి వీకెండ్స్ అంతా అక్కడ పూజలు ఇక్కడ పూజలు అంటూ సరిపోతోంది. వాషింగ్ , క్లీనింగ్ అంతా వర్కింగ్ డేస్ లోనే చెయ్యవలసి రావడం అలసటగా ఉంటోంది, కాని గట్టిగా ఎదురు చెప్పలేని బలహీనత … కాదు కాదు … కాదని ఆ గొడవలు భరించటం కన్నా మౌనంగా తలూపడమే నయం. ఎవరో ఒకరు చెప్పకపోతారా అని ఎదురు చూశాడు కాని డాక్టర్ కదా ఎప్పుడే అవసరం వస్తుందో నని అందరూ సీతను భరిస్తున్నారు.

” భగవంతుడా ఈ పిచ్చి ఎలా వదలాలి?” తల పట్టుకున్నాడు.

ఎప్పటిలా శనివారం రుద్రాభిషేకం ప్లాన్ చేసింది సీత. దానికోసం పిలిచిన వాళ్ళందరికీ వంటలు రాత్రి రెండింటికి లేచి చేస్తే గాని అవలేదు. ఉదయమే స్నానం ముగించి అభిషేకానికి కావలసిన సరంజామా అమర్చుకునే సరికి పిలిచిన వాళ్ళొక్కక్కళ్ళు రావడం మొదలయింది. వనమాలి తో పాటు ఆమె తల్లి కూడా వచ్చింది .

” అమ్మ నిన్నరాత్రే వచ్చారు ”

” ఓ గుడ్ …” అంటూ కావలసిన ఏర్పాట్లలో మునిగిపోయింది.

మిగతా వారంతా పూజలో మునిగిపోయారు వనమాలి తల్లి శకుంతల మాత్రం కుతూహలంగా పరిశీలిస్తోంది. పిల్లలంతా హడావిడిగా అటు ఇటూ పరుగులు పెడుతూ ఆడుతున్నారు. బేస్ మెంట్ కి పైకి కిందకు గోల గోలగా అరుస్తూ ఉన్న పదిమంది పిల్లల్లో నాలుగు గ్రూప్ లు.మగవాళ్ళు ఓ వైపు ఆడవాళ్ళు ఓ వైపు కూర్చుని ముందే అందించిన పుస్తకాలు తెరిచారు మంత్రాలు చదివేందుకు … చిత్రంగా అవి తెలుగులోనూ లేవు , సంస్కృతంలోనూ లేవు తెలుగు ఇంగ్లీష్ స్క్రిప్ట్ లో రాసి వుంది. నవ్వొచ్చింది శకుంతలకు. మొత్తానికి మధ్య మధ్య పిల్లలను అరుస్తూ , ఒకసారి  లేచి వాళ్లందరూ కిందకూ పైకీ తిరగడానికి వీల్లేదని వార్నింగ్ ఇచ్చి అమ్మాయిలనో గదిలో అబ్బాయిలనో గదిలో వేసి పూజ ముగించే సరికి పన్నెండు దాటింది.

పూజవుతూనే ప్రసాదాలు తీసుకుని అప్పటికే ఫుడ్ అరేంజ్ చేసిన  టేబుల్ వైపు ఆవురావురుమంటూ కదిలారందరూ……  డిస్పోజబుల్ ప్లేట్ లలో పెట్టుకుని మగ వాళ్ళు ముందు సిట్ అవుట్ లోకి ఆడవాళ్ళు ఫ్యామిలీ గదిలోకి కదిలారు.

“ఆంటీ మీకు ఇంగ్లీష్ చదవడం రాదా?”

శకుంతలకూ ఒక పుస్తకం ఇవ్వబోతే వద్దన్న సంగతి గుర్తుకు వచ్చి అడిగింది సీత.

 ” వచ్చమ్మా .. కాని చదవడం మీదే నమ్మకం లేదు ” చెంప పెట్టులా వినిపించింది సీతకు.

“వాట్?” అప్రయత్నంగానే వచ్చిందామాట.

“అవునమ్మా … నేను ఆర్గ్యూ చెయ్యదలుచుకోలేదు.కాని ఈ మంత్రాలూ పూజలూ ఇవన్నీ మనం సృష్టించుకున్నవేగా? ఏదో సాధించాలన్న తపన ఎందుకు? నేను ఒక అతీంద్రియ శక్తి ఉందని నమ్ముతాను కాని నేను నా ఇష్టారాజ్యంగా ఏదైనా చెయ్యగలనని అనుకోను. నాకు నా పనే వేదం మనసే సాక్షి. నాకు తోచిన విధంగా ఎవరికైనా ఏదైనా చెయ్యగలిగితే చేస్తాను. ఎక్కడ లేడు భగవంతుడు? ఇందుగలడందు లేడను సందేహము వలదు అని ఎప్పుడో చెప్పారుగా … ఇదంతా సమయం వృధా చెయ్యటమే అనిపిస్తుంది, ఇదంతా ఓ రకమైన ఏస్కేపిజ్మ్ . అందుకే నాకు మానవ సేవే మాధవ సేవ. ప్రార్ధించే పెదవులకన్నా సాయపడే చేతులు గొప్పవి గద. ఈ సమయం అవసరం ఉన్న వాళ్ళకోసం వినియోగిస్తే బావుండదూ ” అంటూ పక్కనున్న మరెవరినో పలకరించి అటుతిరిగింది శకుంతల.   

సీత కోలుకునేందుకు చాలా సమయమే పట్టింది ఆయినా ఎప్పటిలా తలవిదిలించి నా ఇష్టం అనుకోలేకపోయింది ఈ సారి. ఓ చిన్న ఆలోచన తలెత్తింది. ఎక్కడో ఓ గోరంత వెలుగు మినుకు మంది.

                                         

                                                                                                     – స్వాతీ శ్రీపాద

This entry was posted in కథలు and tagged క్లినిక్, గవర్నమెంట్ ఉద్యోగం, డిజైనర్, దిష్టి బొమ్మ, పాలు, పుస్తకం, పేషంట్, లలితా సహస్ర నామాల, షవర్, సీత, స్నానం. Bookmark the permalink.

← జనాజా

సంపాదకీయం →

5 Responses to వెలిగించనా చిన్ని దీపం

1. Vanaja Tatineni says:

   May,2012 at 3:52 pm

   చాలా మందిలో ఉన్న మూఢ భక్తికి ఈ కథ అడ్డం పట్టింది.  కథ లో మంచి సందేశం ఇచ్చారు.చాలా బాగుంది .
   

   Reply
2. Lakshman says:

   May,2012 at 7:13 pm

   అర్ధం పద్ధం లేని భక్తి నిదర్శనంగా ఉంది. చాలా బాగుంది. మీ కథ
   

   Reply
3. mulugu sarada says:

   May,2012 at 1:34 pm

   చాలా బాగుంది.ప్రస్తుతం భక్తీ కూడా ఒక ఫోబియా లాగా ఐపోయింది. అందరం మానవ సేవే మాధవ సేవ అన్న విషయం మరిచిపోయి ఎండమావుల వెంట పడుతున్నాం.చిన్న కదే ఐయినా సూటిగా, క్లుప్తంగా , ఆలోచిపచేసిండీ ఈ కదా.
   

   Reply
   • rammohan thummuri says:

     May,2012 at 1:31 am

     మానవ సేవే మాధవ సేవ అని తెలిసి రావడానికి ఇలాంటి కథలు ఎన్ని రావాలో .అమెరికా వాతావరణాన్ని చాలా బాగా చూపించారు.
     

     Reply
4. స్వాతీ శ్రీపాద says:

   May,2012 at 7:12 pm

   మీ మీ అందరి అభిప్రాయాలకు కృతజ్ఞతలు
   

   Reply

http://vihanga.com/?p=3968

నిశ్శబ్దమూ -అంతరంగమూ

ఎక్కడో అగాధ స్వర్గాల్లో ఏకాంతంగా
విహరిస్తున్న నా అంతరాత్మ స్వాగతిస్తూ
పరచిన హిమ సుమాల పూలబాట ఇది
ఓ నిర్లక్ష్యపు పెదవి విరుపు ఇదిగో ముందుగా నీకో పలకరింపు
ఆపైన మన చిర కాలపు స్నేహాన్ని కలసి పంచుకుందాం
మాటల పరీవాహక ప్రాంతంలో కాస్సేపు సేదదీరుదాం
డబ్బాల్లో మోగే గులకరాళ్ళ ఒట్టిమాటల
శబ్దపు గలగలలు కాస్సేపు బహిష్కరిద్దాం
ఈ శబ్ద రహిత ప్రశాంత వాహనంలో
సారవంతపు మనసు పొరలను సమీక్షించుకుందాం
క్షణ క్షణం గర్భస్తంగా పెరుగుతున్నపరవశతను
 ఈ చిరు మసక వెలుతురులో కలబోసి ప్రదర్శించుకుందాం
అద్దిగో చల్లగాలి మెత్త మెత్తని స్పర్శ
మోకాళ్ళపై వంగినిలిచి అందిస్తున్న చమత్కారపు లీల
ఒకరిలో ఒకరం కలగలిసిపోయి ఒక్కటిగా ఆస్వాదించే
చిద్విలాసపు జోల
చీకటి సవరించిన ఈ మేలి ముసుగు వ్యామోహపు అసుర సంధ్య
మన మధ్య కుదిర్చిన ఈ సమావేశపు ఆరాటంలో
సమస్థ చరచర జగత్తునూ వశీకరించుకున్న మనం  విలీనమై పోదాం
సముద్రాలు కాల్చేసే బదబాగ్ని జ్వాలలనూ
ముక్కోటి లోకలు జయించే ఈర్షాసూయల ఇసుక తుఫానులనూ
ఒక్క చల్లని చూపులో దాచేసుకుని
మనలో మనం కృంగి కృశించి పోతున్న అశాంతి కి అమృతౌషధంలా
 ఒక్కసారి చూపుడి వేలి పరామర్శతో
సప్త సముద్రాల కన్నీళ్ళు దాచుకున్న చూపులకు
మెరుపులు పూయించే
అర్ధ రాత్రి ఆకాశపు మనసులో వెయ్యి చంద్రుల జ్యోత్స్నలు
కురిపించే మనం 
చుక్కలు చుక్కలుగా వర్షిస్తున్న హరివిల్లుల వానలో
ఆ చివరా ఈ చివరా పరచిన రంగుల మవుదాం

మరో సారి............


నీ నిశ్సబ్దపు స్తబ్దత నా ఒంటరి ఆలోచనల
రెక్కలపై వాలి
మాటలు మూగవోయి అలలు విశ్రమించిన
నిశ్చల ప్రపంచంలో
ఊపిరాడక ఉక్కిరిబిక్కిరయే విషాద నీలి మేఘాల
కన్నీటి చుక్కల సుకుమారపు రాగ తాళాల్లో
లయ విన్యాస భరితమవుతూ ఉదయ రాగాలు

జ్ఞాపకాల కాగితం పడవలు గమకాలుగా 
వయ్యారంగా సాగిపోయే చిరుజల్లు సవ్వడిగా
ఏకాంతపు బురదలో ఇంకిపోయి అట్టడుగు పొరల్లో
సుషుప్తి లోకి జారుకున్న
నా ఉనికిని తట్టిలేపుతూ........

కనురెప్పలు విప్పి తలలు పైకెత్తిన
మౌనపు హరిత పత్రాలచెక్కిళ్ళు నిమిరి
ఆప్యాయత అనునయంపు  వేడి వెలుగుల్లో
రేపటి లోకాన్ని చూపుతూ
పాలిపోయిన హరివిల్లు రంగులకు
తుది మెరుగులు దిద్దుతూ
మరోసారి ............

నవ వసంత యామిని

అలసి సొలసి పవళించిన శిశిరపు గాలులపై తేలి సోలి నర్తించగ 
మంచుపూల కళ్ళుగప్పి  తేట తేనె  గళం ఎత్తి
తొందరపడి నవ వసంత యామిని ముందే మనవాకిట రంగుల పురివిప్పిందీ 

రంగువెలసి పీలికలై గతకాలపు వైభవాల పరదాలిక వద్దంటూ 
ఏ చోటనొ కానరాని
కొత్త పూల నెత్తావులు తొలి కలల జల్లు చినుకులుగా
చూరమ్మట జారి జారి పరిమళాల ధారలుగా
పెదవి దాటి ఒక మాటాల గోదావరి లా
గోధూళి చల్లు రంగుల వసంత కేళిలా .....
తొందరపడి నవ వసంత యామిని ముందే మనవాకిట రంగుల పురివిప్పిందీ 
అడవితల్లి అల్లుకున్న   ఆకు పచ్చకోటలోన
తలదాచుకున్న పాటల పాపాయిల రెక్కలనో మారు నిమిరి
నిప్పులు కురిపించే బాల సూర్యునికో లాలిపాట పాడేందుకు
కొమ్మల తో లేత లేత చిగురాకుల  రెమ్మలలో పరుగులిడే గాలి స్వరం సానబట్టి
అల్లిబిల్లి దారుల్లో కుప్పిగంతులేసే మబ్బు తునకలో రెంటిని చిక్కటి పరదాలై పోపొమ్మని తరిమికొట్టి
తొందరపడి నవ వసంత యామిని ముందే మనవాకిట రంగుల పురివిప్పిందీ 

ప్రేమంటే

నిద్ర ముని వేళ్ళమీద నడిచొచ్చే నిశ్శబ్ద స్వప్న సీమ కాదు
పెదవులకు తాళం వేసుకు మాటలకు మౌనం చుట్టుకు విశ్రమించిన సరాగ సౌందర్యం కాదు
విశ్వాంతరాళపు వీధుల్లో ఊరేగి  కొండ కోనల
గుండె లోలోపల నిశ్చల తపస్సామాధిలోని
జీవనదీ కాదు
కెరటాలకూ తీరానికీ మధ్య నిరంతరం కొనసాగే ఆధిక్యతా తోపులాట వ్యవహారం కాదు
రోలర్ కోస్టర్ మీద కాస్సేపు పైపైకీ కాస్సేపు అగాధానికీ చుట్టూ చుట్టూ తిరిగే సరదాకాదు
ప్రపంచం బోనులో పడి కానిపించిన ప్రతివారిపై అక్కసు వెదజల్లే మృగరాజు అంతకన్నాకాదు
చిందర వందర కాగితాల మధ్య ఎవరిని వాళ్ళు
వెతుక్కోడం కాదు
 వీటన్నింటి మధ్యా చిరునవ్వుతో అతలాకుతలమైనా
ఉనికి మరచి ఊహను మరచి నేననే భావన మరచి
ప్రపంచమంతా ఒక్కరిదే ననుకునే తీపి వేదనే ప్రేమ
ఎవరిని వాళ్ళు  బలి చ్చుకోగలిగేదే ప్రేమ
జీవన్మరణాల వాకిట చెక్కిన సజీవ శిల్పం ప్రేమ

ఎందుకా పరుగు నీకు ఓ చల్లగాలీ

ఎందుకా పరుగు నీకు ఓ చల్లగాలీ
ఎవరి చెక్కిలిపైన చిరు నవ్వై వెల్లి విరియాలనీ
అలికిడే లేని నెత్తావి గుస గుసల అలనీలి తేరువై
పులకరింతల పూల తలలూపు చిన్నారి బాలికల పున్నగ రాగమై
ఎందుకా పరుగు నీకు .............
హరిత కడలిని కాలాన్చి నర్తించు అలల రెప రెప లుగా
ఆకుచాటున దాగి ఎలమావి కోయిల సరిగమల విందుగా
ఎవరికీ దొరకని పరిమళపు అలరింపు మైపూత నీవుగా
చివరి వెన్నెల జాలు వారిన తేట తేనియ తీగగా
ఎందుకా పరుగు నీకు .............
ఏ హృదయ సీమలో పల్లవై పలికిన వలపు భావన దూతవైతివో  ఏమో
ఏ గగన భూమిలో చిరుసంధ్య  మెరుపులో కేరు మను పాపాయి ఊపిరవ్వాలో
లోకమంతా మేసి నెమరేయు మనస్సులో ఆనంద డోలికల కదలి కవ్వాలనో
అంతరంగము చేయు కనుసైగ లీలలను కడదాక తరలించు భాగ్యమవ్వలనో
ఎందుకా పరుగు నీకు .............

కాలం ఆగిపోయినా.........

కాలం ఆగిపోయింది

మనం మాత్రం పరుగెడుతూనే ఉన్నాం

పచ్చని ఇత్తడి పళ్ళెం మీద

కాటుక మసి పోగయినట్టు

ఈ రాత్రి ఇంత చీకటి పొగ గుప్పు గుప్పున వదిలుతుంటే

తడిసిముద్దైపోతూ  నిశ్శబ్దం

ఒదిగిఒదిగి తమలో తాము దాగిపోతూ నగ్న వృక్షాల

వాలిన తలలు

కాలం ఆగిపోయింది

మంచుతుప్పరలు పుక్కిలిస్తున్నశిశిరం చలి రాత్రి 

వజ్రపు తునకలూ తళుకు టద్దాలూ

కుట్టిన సరిగంచు మేలిముసుగు

చలినెగళ్ళ చిటపటలను సవరిస్తూ

చలికాచుకుంటూన్న వేలికొసలను లాలిస్తూ...........

కాలం ఆగిపోయింది

పున్నమి చల్లదనాన్నద్దిన వేసవి నడి ఝాములో

చుక్కల తో పోటీ పడుతూ మిణుగురు వెలుగులు

నింగీ నేలల మధ్య పచార్లు చేస్తున్న క్షణం

కాలం ఆగిపోయింది.

కెంపులు వెదజల్లిన హేమంతపు కనకాంబరపు హేలలో

కనురెప్పలు వాల్చి విశ్రాంతి బాహువుల్లోకి

చల్లగా జారుకుంటున్న అసుర సంధ్య వేళ

రేపటికి ఆశలను వేళ్ళాడదీసి నిరీక్షణ

రెప్పవాల్చని వేళ కాలం ఆగిపోతుంది

అయినా కలం మాత్రం

అవిశ్రాంతంగా సాగిపోతూనేఉంటుంది

ఊపిరి సహకరించే వరకు

పొగమంచు చూపులో

మసకబారిన  చూపు

పొగమంచు నడి సముద్రాన

విషాదపు సుడి గుండానికి బలై

సుళ్ళుతిరుగుతూ మనసు మసకబారింది.

కళ్ళెత్తి నవ్వినా జలజలా రాలిపడే

కన్నీటి కొవ్వొత్తులను పిడికిళ్లమధ్య దాచుకున్నా

గాయపడి విలవిలలాడే హృదయం స్రవించే అదృశ్య రక్తాశ్రువులు

నిశ్శబ్దంగా బడబాగ్ని విరజిమ్మే అణ్వస్త్రాలను సంధించటం

మసకబారిన మానవత్వపు ఆటవిక వేటేగా

అనాదినుండీ ఆధునికతవరకూ పరచుకున్న

ఈ అనాగరికతకు భరతవాక్యంగా

ఎక్కడో అలలనడి ఒడ్డున విరిగిపోయిన స్వాప్నిక జగత్తులో గాయపడి గేయాలయే

 తలపుల తపనలకు

ఏ జ్ఞాపకాల తపస్సమాధిలో నో సతమతమయ్యే

వేలాది జీవచ్చవాలకు

ఇవ్వరాదూ రెండు అశ్రు తర్పణాలు

ఒక్కోసారి తెరిచిన కళ్లముందు

దృశ్యాలు అలుక్కు పోయి ప్రతిదీ అస్పష్టమే అయినప్పుడు

మనఃస్థిమితం లేని భ్రమల మధ్య

చూపానని దూరాలకు సాగాలన్న

నేల విడిచి పరిభ్రమించే దౌర్భల్యాలకు దూరంగా

అయినవాళ్ళకు రెండు ఓదార్పు కన్నీళ్ళు

ఒలికించని జీవితాలెందుకు ?

జీవిత గమ్యాలనూ గమనాలనూ శాసించే

అలౌకిక శక్తికి అర్పించుకుంటూ

మానవత్వం మహా శీకరం తో సాయుజ్యం పొందలేకపోతే మిగిలేవి రెండు ఆశ్రునయనాలే

అదీ పొగమంచు మసక చూపుతో ..............

నువ్వేనా?

ఉదయతారలా ఇలా వచ్చి అలా వెళ్ళిపోతావు

నేను వెన్నెల కిరణాల వేటలోనో 

మేఘమాలికల వలలోనో వేళ్ళాడుతూంటాను

నీ మాటల మాయలో పడి

పరవశం అడుగులో అడుగేస్తూ ఘడియలు లెఖ్ఖిస్తూంటాను

రాలిపోతున్న చుక్కలు గుప్పిట్లో దాచుకోవాలని

పరుగులు పెట్టి

దిగంతాల లోయలోకి జారిపోతుంటాను

రాలిన చుక్కలన్నీ నీ కళ్లలోకే వలస వచ్చాయని

అవి సూటిగా వచ్చి నా గుండె నెత్తురులో ఇంకిపోయాయనీ

ఎవరుచెప్తారు? 

చీకటి దొంగలా నీనీడ ఒకటి ఏ నిశి రాత్రో నా నిద్రను

దోపిడీ చేస్సి

మనసును తట్టిలేపి దాగుడుమూతలాడుతుంటుంది

ఉషోదయాన జేగురు రంగు కళ్ళతో

సూరీడి కోపం మూలమూలకూ  వెలుగు రంగునద్దే వరకూ

నీ కోసం నిస్సహయంగా వెతుకుతూనే ఉంటాను

లేలేత మల్లె గులాబీల  రేకల మధ్య చుట్టి 

సూర్యస్థమయాల రాగరంజిత స్పర్శతో చెక్కిళ్ళనద్ది

పరాగపు పొరల్లో నాట్యం చేసిన రాత్రులూ పగళ్ళూ

ఏ పున్నాగ చెట్లెక్కి పరిహసిస్తున్నాయి

కనురెప్పదాటని చిరు బిందువులో నీ చూపు పూసిన

ఇంద్ర ధనుసునుండి రెక్కలను కత్తిరించుకు

నింగీ నేలా పద్నాలుగు భువనాలూ

ఎక్కడ గాలించినా ఏదీ నీ జాడ?

అలసి సొలసి ఆదమరచిన వేళ సేద దీరుస్తూ

నాలోలోపలి పొరలనుండి తొంగి చూసేది నువ్వేనా?

కలల తీరానికి...............

నా వెన్నంటి కదిలే నీడ

నడి రాత్రి కిటికీలోంచి 

మనసు లోలోతుల్లో

 కలల కోసం వలవేసి ’

కునికిపాట్లుపడే తపన

అర్ధరాత్రి నిశ్సబ్దం చల్లగా కనురెప్పల పై పాకి

ఉదయం తీరానికి పాకివస్తున్న బాలసూరీడి దాగుడు మూతల్లో

నిద్ర బొట్లు బొట్లుగా  స్పృహలోకి ఇంకుతున్న వేళ

కలల తీరంలో

అలల ఊయలూగుతూ ... జోగుతూ..............

ఎలా? ఎలా?

పూసిన ప్రతి పువ్వు నవ్వూ

నీ కనుల మిలమిల  అయినప్పుడు

ఆకులు రాల్చని ప్రతి చెట్టూ వీచే గాలి

నీ లాలిత్యపు లాలి పాట వినిపిస్తున్నప్పుడు

నీ ఎద వెచ్చదనంలా పచ్చపచ్చని గరిక తివాసీ

నా పాదాలకు సుతి మెత్తని పూలబాట వేసేప్పుడు

నువ్వెదురుగా లేవన్న బెంగెందుకు

నా లోలోపలి నిత్య వసంతంలా

అనునిత్యం వినిపించే కోయిల కొత్త స్వరాల

కుహూ కుహూ రవాల సందడులు నీపాటలైనప్పుడు

కను రెప్పల రెప రెపల్లో అనుక్షణం

నీ స్పందన గుండె చప్పుడు గమకాలుగా మారేప్పుడు

నా ప్రేమ లాలిపాటకు నీ ఊపిరి ఊయలైనప్పుడు

ఎలా అలవాటు పడతాను నీ పరోక్షానికి

నా స్వప్న సీమల యౌవన వీధుల్లో

నీతో అనుక్షణం విహరించే  నేను

నా భూత భవిష్యద్వర్తమానాల కల్పవృక్షం పై

సువర్ణ పుష్పంలా విరిసే నీ నవ్వు సజీవ నదీ ప్రవాహం

నా జీవన గమనమైనప్పుడు

రెప్పపాటు కాలం లో వేల వేల మార్లు

శత సహస్ర  నామావళిలా ప్రతిమాటా నెమరేసుకునే నా మనసుకు

యుగాలు గడిచినా నీ ఉనికి తెరమరుగెలా అవుతుంది?

రండి రండి

కనీవినీ ఎరగని వింత సోయగాలను వీక్షించేందుకు

రెప రెప లాడుతున్న నీడల పొద్దులో

మొహం దాచుకున్న రహ దారుల అడుగు జాడలను

పసిగట్టేందుకు పదిలంగా పరచిన పదాల మెట్లు చూపిస్తాను

పొగమంచు వెండి జలతారు శాలువా జారి జారి

జాలువారిన పట్టుకుచ్చు మసక వెలుతురు వెన్నెల పరదా వెనక

చివరి సొగసులు దిద్దుకునే

నాకలలచెయ్యట్టుకు సాగిపోయేందుకు

రండి రండి

అల్లరిగా మొహమ్మీద వాలి

చురుక్కుమనిపించే వేడి కిరణాల ఊపిర్లను ఊది

క్షణంలో విరజాజుల తెల్లదనాన్ని

కాగి మరిగి రంగుమారిన లేలేత్ గులాబీ పాల మాదిరి

అంతలోనే తళతళా మెరిసే రాగి చెంబు జేగురు రంగుగా

రెక్కలు విప్పి వేడి కల్లాడే నీలి ఆకాశం పరవశతలోకి మారే

ఉదయ సంధ్య కునికి పాట్లలో స్వప్న వీచికలను

తడిమి చూసేందుకు

నా అక్షరాల దారులవేంట సాగిపోదురుగాని రండి రండి

రండి... మనం కొత్త స్వప్నపు వాస్తవాన్ని ఆవిష్కరిద్దాం

పరిమళ భరిత సస్నేహ జలపాతాల్లో జలకాలాడి

సమ భావన సమ జీవన వజ్రాలు పొదిగిన

ఊహల మెట్లెక్కి ఒంటిగా నిరీక్షించే మానవత మౌన నివేదనకు

ఉషోదయాన ఉదయతార మసక బారిపోతున్నా

పొగమంచుపరదాల్లో మోము దాచుకుంటున్న

పండువెన్నెలతో ఊసులాడేందుకు  తహ తహ లాడుతున్న

ఈ క్షణమైనా తలఊపి అంగీకరించకపోతే .................

చెకుముకి రాళ్ళ ఒరిపిడి సృజన నిప్పురవ్వల చిటపటల మధ్య

మనిషికీ మనిషికీ మధ్య గిరిగీసుకున్న సరిహద్దులను తుడిచేస్తూ కురిసే

తొలి జల్లు ప్రేమాన్విత చినుకుల సవ్వడి సరిగమల తప్పటడుగుల్లో

ఇసుక సముద్రాలనూ నీటి ఎడారులనూ చిటికెలో అధిగమించే

మేధస్సుకు సానపెట్టి యుగాల జీవన హేలను మచ్చిక చేసుకుంటూ

సర్వాంగ సుందరంగా సుకుమారపు భావాల్ను ఏర్చి కూర్చి పేర్చి

నిర్మించుకున్న సువిశాల గాజు మందిరం మన గతం..........

ఏదీ ? ఎక్కడా ఆనవాళ్ళైనా మిగలకుండా కుప్ప కూలిన వైనమయినా లేదే?

మనస్సుకూ మనసుకూ మధ్యన సమకూర్చుకున్న స్వార్ధం అడ్డుగోడలు

మనిషికీ మనిషికీ మధ్యన ఆనకట్టలై , ఓంకార నాద బృందగానం నుండి

ఒంటిపిల్లి రాకాసి తత్వానికి తారుమారైపోయిన అనిర్వచనీయ పశుప్రవృత్తికి

మనిషి తొడుగు తగిలించుకున్న రాక్షసత్వానికి ఓ చుక్కపెట్టి

మట్టుబెట్టే ఘడియ కు ఇప్పుడు శ్రీకారం చుట్టకపోతే ...............

నేను నేననే వ్యామోహపు అగ్నికీలల్లో

సస్య శ్యామల విశ్వైక భావన మాడి మసై బూడిదై

చివరకు నిట్టూర్పుల గాలి కెరటాల్లో చూపానని సుదూరతీరాలకు తరలిపోదా?

పెద్ద తేడా తెలియని గాజుగోడల మధ్య ఒకటిగా కనిపించే జనసమూహపు

ఒంటి స్థంభపు ఏకాంతమందిరాల్లో కుమిలి కుమిలి ఏడుస్తున్న వెక్కిళ్ళ ద్వని

నిశ్శబ్దంగా తలవంచుకు శపించదా కృంగి కృశించి బక్కచిక్కి బలిపశువై పోతున్న సౌహార్ద్రత

బంగారపు గోడలపై వజ్ర వైడూర్యాలు తాపడం చేసిన  రాజమందిరం స్వంతమైనా

సూర్య చంద్రులకు ఆతిధ్యమిచ్చే చిల్లుల ఆకాశం గుండా చుక్కలు నవ్విపోయే

తాటాకు కప్పు గుడిసే ఆస్థి అయినా

మట్టి తల్లి ఒడిలో తొలిఊపిరి పీల్చుకు , చివరకు తుది శ్వాసా అదే అయినా

మట్టి మనుషులు వేరనీ మట్టినుండి కూడా బంగారం పండించుకునే

పుణ్య పురుషులు వేరనీ రాజకీయాలు నడిపే ప్రజ్ఞకు

నోటమాట పోగొట్టుకోదా నడమంత్రపు సిరి రోగానికి గురైన సమభావన

ఇంకా వేళ మించిపోలేదు... వసంతం  పూర్తిగా విషంతాగి శిశిరంలో సమాధి కట్టుకోలేదు

అక్కడో ఇక్కడో తలెత్తిచూసే మంచితనం మరకత రత్నాలు

గాలి వీవన పలకరింపులకే పులకింతలవుతున్నాయి.

ఇంకా ఏమూలో కాస్త కొస ప్రాణం కొడిగట్టబోయే వత్తిలా

దీపంపురుగుల రెక్కల శబ్దంలా శ్వాసిస్తూ

ఉండుండి వెలుగు రవ్వలను విసురుతూనే వుంది.

రండి రండి !

గాజుగోడలను తునాతునకలు చేసుకుంటూ

నేను నువ్వనే మాటలకు చ్చితిని పేర్చి

మనం మనం ఒకటంటూ కలసి రండి

కలగలుపుగా రండి, అందరూ ఒక్కరై  సలలిత ప్రవహంలా కదలిరండి...

నేను నేనంటూ మోడువారిన మనమంతా

మొక్కలమై వసంతపు గాలి సోకిన చెట్ల కొమ్మలమై

చిగురిద్దాం

ఇన్నాళ్ళూ ఇన్నేళ్ళు ఒంటిగా శ్రమపడి కట్టుకున్న

అడ్డుగోడలను పడగొట్టి ఒకటిగా కదులుదాం

కొత్త స్స్వప్నపు వాస్తవాన్ని ఒకటిగా ఆవిష్కరిద్దాం .

****************************

కలల కూ వాస్తవానికీ మధ్య ........................

నిట్టూర్పుల సెగలోగిలి కొలిమిలో

ఉదయం మేల్కొల్పుల పర్వంలో

శీతల పవనపు పలకరింపులా నీ ఆలోచనలు

మసక మసగ్గా ఆవిరితుంపరలుగా

అస్పష్టపు దృగ్గోచర ప్రపంచంలోకి

ఒక వెలుగు కిరణం ప్రసరణలా

వర్తమానానికి బాటనేర్పరుస్తూ

ఆగిపోయిన గుండె చప్పుడు

కీ ఇచ్చిన గడియారంలా పునః ప్రారంభిస్తుంది.

వెన్ను తట్టి తలనిమిరిన ఊహ

వెయ్యి జీవితాల బలాన్నందిస్తుంది.

నీ మాటల పల్లకిలో నా నిశ్శబ్ద గమనం

వాయులీనపు రాగమవుతుంది.

వెచ్చని నీ తలపుల పులకింతల్లో

ఓ కొత్త మొక్క కళ్ళు విప్పుతుంది.

రాత్రంతా కనురెప్పలపై వాలి

కాపలా కాసిన వేదన అలసి సొలసి

సొమ్మగిలిన క్షణాలు కాస్త రెప్ప వాల్చగానే

ఎప్పటినుండో ఎదురు చూస్తున్నట్టు చటుక్కున వాలి

కలల సోపానాలెక్కేందుకు చెయ్యందించే నీ స్పర్శ

ఓదార్పులో కలో వాస్తవమో తెలీని తుహిన కణంలా ...

కాస్తంత మగత మత్తు సందులో దూరగానే

నీకూ నాకూ మధ్యన దూరం అదృశ్యమై

నీ గుండెలపై తలవాల్చిన నా మనసు

ప్రతి  ఉదయం ఓ అమర ప్రేమ కావ్యమై...

ఇదేగా వాస్తవం

స్వప్నసౌందర్య సీమల కూనిరాగాల

అగరుపొగల మసక మబ్బుతెరలు...........

చుట్టూ దిగంతాలను కబళిస్తూ

పరచుకున్న జలతారు అలల కలవరం .............

మొలకెత్తేందుకు తలలు పైకెత్తి

వెలుతురు ఊపిర్లు పీల్చుకునే కొత్త మొలకలు.................

ఉరుములు మెరుపుల్లో ఊరట పొందే తుఫాను గాలులూ

జీవితమంతా పరచుకు మెత్తని తివాసీ  గామారి

ఆహూతులనూ అనాహూతులనూ వెచ్చగా పలకరిస్తూ

నును సిగ్గు పదల మేలిముసుగుల్లో

తమను తాము అలంకరించుకుంటూ

క్షణికమైన తలపు కరిగి కన్నీరై

భ్రమ పొత్తిళ్ళలో హత్తుకుపోతూ ....

మాటల పాపాయిలుగ  అంతలోనే  బోసినవ్వులూ

ఇదేగా వాస్తవం

ఇప్పుడూ...............

వసంతం బహూకరించిన పరిమళాల కల్పవృక్షాల్లా రాత్రీపగలూ

ఇంద్ర ధనుసు రెక్కలకు వేళ్ళాడిన రోజులు గుర్తున్నాయా

చుక్కలడిగినా ఆకాశం ముక్కలడిగినా

అందని స్వర్గపు అంచుల జిలుగులడిగినా

దిశదశలా పరచుకున్న నీటి పరవళ్ళ అద్దంలో మొహం చూసుకునే

వెలుగు మేలిముసుగు సవరింపు వెన్నెల నడిగినా

ఎప్పుడైనా కాదన్నావా?

గాన గాంధర్వుడవై రాగాల వాకిట రతనాల తివాసీ పరచి

లోకాలనరచేతిలో సృష్టించలేదూ?

ఇప్పుడూ అంతే

సముద్ర తీరాన సంధ్యారుణిమ ఏకాంత సౌధంలో

మూగవోయిన నీటి కెరటాలపై చెక్కిన శిల్పంలా సాగిపోయే నావ

అయినా సజీవంగా గతం నా చెక్కిలిపై రాలీ రాలని నీటి ముత్యాల నావిరి చేస్తూ ...

దూరం

నీకూ నాకూ మధ్య

నింగీ నేలా NAdUMA UNNAmTA దూరమనుకున్నాను

సప్త సముద్రాలు పరచుకున్న భారమనుకున్నాను

వాలిన కను రెప్పలు శతృవులై

నిన్నూ నన్నూ విడదీస్తున్న నిద్రకు స్థావరాలనుకున్నాను

కాని

ఇప్పుడు తెలుసుకున్నాను

కనురెప్పలు విశ్రమిస్తూనే

మన మధ్య దూరం ఒక స్వప్నమేనని

ఇహ జీవితమంతా స్వప్నాల బృందావనాలేనని.

ఇంకా నా..............

ఈ చిరునవ్వుఅలల సొబగులను

ఎన్నాళ్ళిలా తగిలించుకోను

సీల్ వేసిన అత్తరు సీసాలో పరిమళంలా ఎన్నాళ్ళిలా

కన్నీళ్ళకు తాళం వేసి ఉంచను

సమయం వాలువైపు పరుగులు తీసే ప్రవహంలా

నిశ్శబ్దంగా మెలికలు తిరుగుతూ కదలిపోయే సర్పంలా

ముక్కలైన మనసు చిందరవందర మధ్య

ఎండమావుల మెరుపుల మధ్య

అవిరమంగా దారి వెదుక్కుంటూనేవుంటుంది

అయినా స్వప్న సీమల్లో చేజిక్కిన స్వర్గంలా

భ్రమ చుట్టూ మనసు పరిభ్రమణం

ఎన్నాళ్ళిలాగ ...

మళ్ళీ మొదలు

నక్షత్రాలను మింగి చీకటి దారుల్లో పచార్లు చేసే

నిశ్శబ్దం గదిలో కరిగి కన్నీరౌతున్నరాత్రి

ప్రవాహం అడుగు జాడల్లో అడుగులు వేస్తూ

నేనూ కరిగి కరిగి కదిలిపోవటం

సారూప్యత పొందటం ...మళ్ళీ మొదలు.

అత్తరు సువాసనల్లా , అగరుపొగల్లా

ఉషోదయపు మంచు పరదాల్లా

అస్పష్టంగా నర్తించే నీడల లయ విన్యాసాల్లో లీనమవుతూ

రెక్కలు విరిగి కుప్పకూలిన కలల కుప్పమీద

గుండెలు బాదుకుంటూ రోదించే కీచురాళ్ళ గానానికి వంతపాడుతూ

ఈ సుదీర్ఘ యానం  .............మళ్ళీ మొదలు

ఏకాంతపు రెక్కలమీద వాలి

గడచి గతించిన సంధ్యారాగపు గమకాలనూ ’

సజీవంగా పల్లవించే జ్ఞాపకాల మధురిమలనూ

పోగేసుకుంటూ ,

జీవితం పుటలను మళ్ళి మళ్ళీ సవరించుకుంటూ

సరిచూసుకుంటూ

అనంతంగా సాగే రాత్రి యాత్రకు మళ్ళీ మొదలు..

రాత్రి

నిద్రపట్టని రాత్రి కంటి కొసల్లో

నిశ్సబ్దంగా పచార్లు చేస్తూ

మసక వెలుతు జోరువాన గుసగుసల్లో

తడిసిముద్దై గజగజ లాడుతూ

దిక్కుతోచక ఉక్కిరిబిక్కిరయే

నిస్సహాయత చుక్కలు చుక్కలుగా రాలిపడుతూ

కిటికీ అద్దాలగుండా నీలెఖ్ఖేమిటంటూ

దౌర్జన్యంగా దూసుకువచ్చే జాబిల్లి చల్లదనం

ఉపశమనంలో సేదదిరుతూ ....

శిశిరం వానలో కొట్టుకుపోయిన వసంతం

తనవెంటే హరివిల్లు రంగులనూ లాక్కుపోయినా

రెప్పలు వాల్చిన అరక్షణం విశ్రాంతిలో

ఊహల సరిగంచు వయ్యారాల కలల చిరుజల్లులో

రంగుల సింగిణీలు నేలకు దిగివచ్చిన అప్సరసల్లా సరిగమలను నర్తిస్తాయి

పరవశంలో తడిసిముద్దైన వెన్నెల గొంతు సవరింపులో

వెయ్యి లాలింపుల జోల

విభ్రాంతిలో..............

గాలి గిలిగింతల తుళ్ళింతల్లో రాలి పడిన పున్నాగలు

ఆకాశం ఆనందపు హేల మంచు పూలవానతో పోటీ పడే

ఉషోదయ సంధ్యారాగం అరుణిమలో నులివెచ్చని  కిరణంలా

నీ మనసు తొలి అడుగుల సుతిమెత్తని ధ్వని వెంట

రాగమై ... గానమై ......మైమరపునై ...............

చేతనా చేతన అవస్తలో నాఉనికిని నేను పారేసుకుని

నీ తలపుల స్వప్న సీమలో ఓ సుందర సుమధుర

తేనెవాకల సోయగాన్నై, గాలి ప్రవాహాన్నై

జీవితం రెక్కలమీద అలవోకగా ఆవలితీరాలకు చేరే

నిన్నటి విభ్రాంతిలో..............

వెదకబోయిన తీగ

పగిలి ముక్కలైన గాజుముక్కల్లా వర్షపు చినుకుల

హఠాత్తుగా జారిపడే

అతిక్రమణ క్రమంలో సుదూరపు

అస్తవ్యస్త దృశ్యం లోకి మనసు సారించి

శూన్యంలో సృష్టించుకున్న వేలాది

ముఖకవళికల్లో కావలసినది వెదుక్కుంటూ ............

రాతి ప్రవాహాల మధ్య

రణ గొణల పలకరింపుల

పాటల రింగ్ టోన్ ల పిలుపులు కలగలసి

హృదయాన్ని పిండి వంపేసిన అహం క్షణం

ఏకాంత సమాలోచనలోని ఆలోచనల్లో

విశ్రమించిన ఆకు పొత్తిళ్ళలోంచి

విసురుగా దూసుకెళ్ళే వేదన ఆక్రోశాలు

ఖాళీ గాజుకళ్ళ చూపుల్లో

ఏ తైల వర్ణ చిత్రాలనావిష్కరించుకోవాలన్న తపన

వ్యర్ధంగా లోకాన్ని గాలించి గాలించి నిస్పృహగా

చీకట్లు వెంటేసుకు కాళ్ళీడ్చుకుంటూ గూడు చేరిన వేళ

గుండె వాకిట్లోనే చిలిపి నవ్వుల పలకరింపులతో

వెదకబోయిన తీగ

కాస్సేపు నన్నిలా వదిలెయ్యండి

నీలి గగనం జలతారు మేలిముసుగులో

చీకటీ చుక్కలూ మసక మాటున

ఊసులాడుకునే వేళ

నిశ్శబ్దపు కనురెప్పలను వాల్చి

సాయం సంధ్యలు సిగ్గులమొగ్గలయి

మల్లెలూ మందారాలూ మంచు పొత్తిళ్ళలో

వెన్నెల మెలిమి వెలుగుల్లో

కలను ఏరుకుంటున్న జ్ఞాపకాలు చిత్రిస్తున్నాను

కాస్సేపు నన్నిలా వదిలెయ్యండి.

కనిపించని బ్లాక్ హోల్ లా చాపకింద నీరులా రాత్రి నన్ను

తనలోలోనికి లాగేసుకుని అదృశ్యం చేస్తున్న వేళ

ఉక్కిరి బిక్కిరైపోతూ నిస్సహాయంగా వేళ్ళాడబడిపోతూ

చీకటిలోంచి చీకట్లోకి చీకటిలా సాగుతున్న ఘడియలు

చీకటితో గీస్తున్నాను ఆశల కాన్వాస్ మీద

కాస్సేపు నన్నిలా వదిలెయ్యండి

స్స్వప్న దీపాలను అరచేత పట్టుకు రాత్రిని వెలిగించుకుంటూ మబ్బుల రాతి పలకల మీద

పదిలంగా అడుగులేస్తున్నాను

కరిగి కన్నీరై నేలకు జారే నీటి చుక్కల వెంట

ఆకాశ హర్మ్యం  నుండి సుతారపు టప్సరసలా దిగి వస్తున్నాను

కాస్సేపు నన్నిలా వదిలెయ్యండి

పదిలంగా ఎంచుకున్న పదాల మొలకలను

హృదయంలో నాటుకున్నాను

నును వెచ్చని మమతానురాగాల పిల్లకాలవలతో నీరెడుతున్నాను

ప్రేమ పండించేందుకు నా వ్యవసాయం

నిరంతరమ్ ఇలా సాగిపోయేందుకు

కాస్సేపు నన్నిలా వదిలెయ్యండి

నిద్రపట్టని రాత్రి.................

చిక్కటి ఆకాశం నీలాన్ని చుట్టుకుని

మెత్తని పట్టుకుచ్చులా

నా లోలోనికి ఒక సౌందర్య ప్రవాహమై

సౌకుమార్యమై సలలితమై

వేల వేల హరివిల్లుల రంగులు అలదుకున్న పక్షి కూనలై

రెక్కలు మొలచిన నక్షత్రాలు అటూ ఇటూ సందడిగా గిరికీలు కొడుతూ

గుప్పెడు వజ్రాలను దారంతా వెదజల్లి

వెనక్కు విసిరేస్తున్న వెలుగు పుంజాల్లో

నిశ్శబ్దంగా కళ్ళల్లో కళ్ళుంచి

మౌనంలోంచి మౌనం లోకి మౌనంతో

ఊసులు పంచుకుంటున్న క్షణాలు

ఎగిరెగిరిపడుతున్న భావావేశాలను

లోలోపల అదిమేసుకుంటూ , చిదిమేసుకుంటూ

మసక బారిన చూపుల్లో కట్టెదుట

నిలువెల్లా వణికిపోతూ నా గుండె చప్పుడు

నిద్రపట్టని ఈ రాత్రికి

ఏ పాట జోలగా పాడను

కొత్తబాట వేసుకునే నా మనసు గమకాలనా?

రాత్రి నింగిలో నన్ను నేను చూసుకుంటూ

నేలకు దిగివచ్చే కలల పల్లవులనా?

అనంతంగా సాగే

అతుకుల్లేని గాలి పరదాల్లో

రాత్రి పుటల మధ్య బిక్కు బిక్కు మంటూ

రాయని కధలూ చెప్పని గాధలూ ఆవిష్కరిస్తూ

నిద్రకళ్ళతో నగరం

తూర్పు లేసంజవెలుగుల్లో ప్రభవించే

ఉషోదయం చిరునవ్వుల వెనక

ఒదిగిన స్వరరాగమంజరి రాగాలాపన పెదవులపై వాలాలని

మళ్ళీ మరోసారి రాత్రి రెక్కలను తొడుక్కు

నీడల్లో కరిగి కరిగి రెపరెపల గోడలమీద

పొగమంచు పరిమళాల ప్రవాహంలో

గులకరాళ్ళ సంగీతంలా

చిరు సవ్వడి

మరిమరిగి గుండె కన్నీళ్ళుగా పాదముద్రలుగా

చీకటి వాకిళ్లలో నిద్రలేమి రాత్రులను

స్వప్నాలు బహిష్కరించిన

కలలు

రంగు రంగుల కాగితం కలలను

మడిచి పడవలుగా చేసి

అల్లరి వయసు

కాలం ప్రవాహంలోకి వదులుతున్నాను

కొన్నింటికి రెక్కలు తగిలించి

పుష్పక విమానాల్లా

నింగి నిండా పరచుకున్న ఎండమావి

నింగిలోకి విసిరేసాక

క్షణం మర్చిపోయి 

గతం పుటలను మూసేశాక

సుకుమారపు కలల

సుతి మెత్తని స్పర్శ

స్పటికపు పొరల వర్తమానంలోకి

లీలగా అవలీలగా పాదం మోపుతూ

జీవితం అసమగ్రతలను మేలి ముసుగు పరదా వెనక

ఆలోచనల బరువులను వేళాడదీస్తూ

చివరకు కలలు గాలి పటాలై

అనంతం లోకి అనవరతం సాగిపోతూ ...............

జీవితం పుటల మధ్య ..........

జీవితం పుటల మధ్య

వెయ్యి కాళ్లతో ఎగిరెగిరి పడుతూ

వెయ్యి చేతుల్తో పొగమంచును

విసిరిసిరి కొడుతూ

గసపోసినట్టు

హృదయాన్ని తట్టిలేపే హోరు తో

భూనబోంతరాళాలను పిడికిట ఒడిసిపట్టుకున్న

సముద్రాలను స్పృశిస్తున్నాను

వేళ్ళసందుల్లోంచి జారిపోతూ

అంతలోనే జలపాతాల మోపులను

కట్టగట్టి గుమ్మరిస్తున్నట్టు

ఉక్కిరి బిక్కిరి చేసే తీరం వెంట గులకరాళ్ళ వేటలో

కాలాన్ని కదిలిస్తున్నాను.

మరో వెంపు

సూర్యాస్థమయాల కెంజాయలతో

తీరాన అల్లుకున ఇసుక భువనలకు రంగులద్దుతున్నాను

సూర్య చంద్రులను రెక్కట్టుకు లాక్కువచ్చి

నా తాటాకుల గుడిసె చూరులో

అటొకణ్ణీ ఇటొకణ్ణీ తగిలించుకుంటున్నాను

నిన్నటి జీవితం ఇనుప పరదాకింద

నిశ్శబ్దంగా ప్రవహించే కన్నీళ్ళ పరిమళాలను

 మళ్ళీ మళ్ళీకలబోసుకుంటున్నాను

రాత్రీ పగలూ అందకుండా సతాయించే

ఋతువుల వేటలో

పరుగులు పెడుతున్ననేల తల్లి

చేతిలో గోరుముద్ద కోసం

చాతకాన్నై ఎదురుచూస్తూ

రేపటి వెచ్చదనానికి 

గూళ్ళల్లుకుంటున్నాను

ఏదీ మరి తీరిక

క్షణాలు ,నిమిషాలు గంటలు రోజులు సంవత్సరాలు యుగాలు

ఎన్ని యుగాలీ గడచిన కాలసంధి

మనం గడిపిన రోజుల ప్రవాహం

 ఆడుతూ పాడుతూ సుళ్ళు తిరుగుతూ

స్వప్న సీమలను పంచుకుంటూ

చుక్కల మధ్య చెక్కుకున్న జ్ఞాపకా్లు

ఇప్పుడు ఎవరికి వారై

 పెనవేసుకున్న ఆత్మల మధ్య

పెను నిశ్శబ్దం పూలకొమ్మను

దులిపినట్టుగ ఓ పిలుపు

జీవితాన్ని దులిపినప్పుడు

జాలజలా రాలిపడ్డ పారిజాతాలు

కనిపించని తలుపులను మూసేసుకు

 ఎక్కడో అదృశ్యం అయిపోయి ఎన్ని యుగాలు

ఒక్కసారైనా ఎలావున్నావన్న ఓపరామర్శ...................

సుమ పరిమళాల గాలి కొసల

 ఊయలూగు తూనీగల రెక్కలపై

పచ్చని పూబంతులు కిరణాలై  పరుగెత్తే    హరివిల్లులు

తుర్పుకోన తొలివెలుగుల రేఖలు వెన్నాడే

చిరు బాలలు పక్షి పాపలు తమ రెక్కలార్పి

రివు రివ్వున కొమ్మ కొమ్మకు పాడే ఉదయగీతి ఈ ఉషోదయపు స్వాగతీ కృతి

అడుగడుగునా చీకట్లో ఏకాంతంగా సుళ్ళుతిరుగుతూ

జీవితాన్ని తడుముకుంటున్న క్షణాన

ఎక్కడో ఏ మూలో హృదయపు గమకాల్లోనో

మత్తుగా ఒత్తిగిల్లిన మస్తిష్కపు వాన మెరుపుల్లోనో

లీలగా ఓ చిరు కెరటపు అలజడిలా

గాలి స్పర్శకే కదిలే నీటి కెరటంలా

ఎక్కడో మసక తెరలా నీ ఉనికి

చూపుల మమేకంలో ప్రవహిస్తూ

వెచ్చ్చని ఆత్మ్మీయత పొత్తిళ్ళలో ఒదిగి

బ్రతుకంతా దారిచూపే ప్రేమ వెలుగులు

నిశ్చలంగా నిశ్శబ్దం అలుముకుంటున్న వేళ

పదాలను పెనవేసుకున్న పెను భావన

అదృశ్యంగా అల్లుకుపోతూ

చిరు తీవెలా ఓ ప్రేమ భావన

నెమ్మది నెమ్మదిగా గోడలు విరిగి పడుతున్న జాడలు

ప్రేమ గీతలు అల్లిన పొదరింట్లో

అ మూలన ఒకరూ ఈ మూలన ఒకరు

స్వప్నసీమల్లో రెక్కలు తగిలించుకు విహరిస్తూ

హఠాత్తుగా ఓ పెద్ద వెలుగు విస్ఫోటం

ఎదురెదురుగా ఒకరి లోకి మరొకరు

నిరంతరాయంగా నిమ్నగలై ................

ఎప్పుడో ఎక్కడో మసకవెలుతురు మెట్లమీద

ఉషోదయాలకూ సంధ్యారాగాలకూ మధ్యన  

మనిద్దరం కలబోసుకున్న జ్ఞాపకాల లీల

అస్తమించిన సూర్యుడికీ ఉదయించని చంద్రుడికీ

మధ్య చెలియలికట్ట కెంజాయ కెరటంలా

నీలి సముద్రం నడిలోతుల్లో స్వేచ్చగా తేల్తున్న కలల నీడలు

నీకూ నాకూ మధ్యన ఏనాడో పెనవేసుకున్న అనుబంధం

నింగీ నేలకు మధ్యన సుషుప్తిలో మంచు పర్వతాలు

హఠాత్తుగా రెక్కలు మొలిచి మేల్కొన్న పచ్చని అరణ్యాలై

చిక్కని సశ్య శ్యామలత పరచుకున్న జాడలు

కరిగి నీరవుతున్న కాలం క్షణాల్లో కాదు

అనుభూతుల్లో పంచుకుందాం

వెండి వెన్నెల వెలుగు జాడల్లో

బాల్యం తొక్కుడు బిళ్ళాటలను ఆడుకుందాం

నా తో పాటు కాస్సేపు ఈ పట్టుకుచ్చుల

మెత్తని గగనంలో

కరిగి ప్రవహించే కలల భువనంలో 

విహరించేందుకు రారాదూ 

ఉదయపు గాలితో చుట్టేసే

పారిజాతాల పరిమళంలా మన అమాయకపు

స్నేహాన్ని చెరిసగం పంచుకుందాం

ఒకరి సమక్షంలో ఒకరం

జీవితాన్ని మరచి కలల్ని వలచి కాస్సేపిలా

అత్మీయత కలబోసుకుందాం.